Mañás

Pouco despois do amencer, co clarexar da mañá, abriu os ollos, espertou. Incorporouse na cama, na súa pel relaxada e mol do sono sen acender a luz.

"Hoxe aínda me queres?" preguntoulle, e el sorriu en soños e murmurou un "si" de saliva espesa.

Ela vestiuse cun sorriso compracido mentres el seguía a durmir envolvéndose nas sabas. Suspirou orgullosa do costume que creara e que, para ela, supoñía un agoiro positivo. Se hoxe aínda me quere, será un bo día, dicíase. Sentíase tranquila, segura e protexida ao alonxar unha dúbida que sabía infantil pero que nos seus momentos grises (de choiva interior, dicía ela) a atormentaba ata darlle volta ao corazón.

Acostumaba a pensar de máis, a pensarse pequeniña e en perigo. En perigo dos cambios, da soidade, do rexeitamento e dos erros. Logo paraba a manivela dos miolos e, ás veces, mesmo paraba de andar. Entón dábase un golpe imaxinario na fronte e chamábase parva para os seus adentros, respiraba fondo e pensaba noutra cousa.

Aquela mañá, un día chuvioso e gris, vestiuse na escuridade do mal tempo. Intentou mirarse no espello e sorriulle a un reflexo que non vía.

"Hoxe aínda me queres?", preguntou desde a porta. El remexeuse e rosmou un "si" de sabas pegadas e logo un "que teñas un bo día" cheo de legañas.

Houbo un día no que o amencer foi amarelo. Entrou polas regandixas dunha persiana mal pechada e encolleulle as pupilas, cansas de horas espertas. Unha man exhausta apagou o espertador antes de soar e outra, vencida, rozou a fronte suorosa e dorida de pouco sono e moito cavilar.

Virouse e ollouno. Estaba cuberto de sombras e luces e semellaba cheo de soños. Observou cómo o peito lle subía e baixaba coas profundas respiracións de quen durme, e caeulle unha bágoa do ollo dereito.

Non se ergueu.

"Hoxe aínda me queres?", preguntoulle cun murmurio ao oído, cunha bágoa máis na fazula, cun agarimo no cabelo. El asentiu e murmurou un "si"de bicos, colocando a cabeza sobres os seus peitos e rodeándolle o torso espido co brazo.

Ela acaricioulle o rostro coma a un meniño e apertouno para protexelo, para que durmise de novo, para que lle escoitase latexar o corazón... Se non o oíse, poida que crese que non tiña corazón, poida que lle dese a el esta vez por preguntarlle a ela se hoxe aínda o quería e ela tería que mollarlle o cabelo con bágoas, se cadra mentir, se cadra admitilo. Xa non te quero, resoáballe tras as córneas e na gorxa. Por qué ti non mo preguntas, se eu xa non te quero?.

Apertouno máis forte e respirou o seu alento. A boca aínda lle sabía a el, os dedos aínda o sentían sen tocalo. Secou as bágoas.

El espertou e bicouna con ollos entrepechados, e apertouna cun sorriso e agarimouna con tenrura. Fixeron o amor como se fai cando un está medio durmido ou medio esperto, co calor abafante do edredón no alento e a lentitude do sono nas caricias. Ela pechou os ollos e nunca lle volveu preguntar se a quería.

Ela e a lúa

Un día viu un furado no ceo e tivo medo de que escaparan por el as estrelas.

Fitouno sen pestanexar, vixiante, ata que apareceu unha nube abondo grande para enfiala e poder coselo. Cando rematou, roeu a nube para cortar o fío e logo contou as estrelas de arredor. Estaban todas, pero algunhas quedaran brancas de medo e houbo de pintalas de amarelo cun lapis pouco afiado para non mancalas.

Un día, á tardiña, chamouna o sol para convidala a un café. Ela puxo un vestido branco limpo, peiteouse ben e subiu onda el, agatuñando polas nubes laranxas do luscofusco e agabeando polos ronseis dos avións. O sol puxo un mantel bordado sobre un neboeiro e serviu café en dúas cuncas de louza. Ela preguntou polo zucre e o sol rebuscou no neboeiro ata atopalo. O sol sorriu, deulle un groliño ao seu café e preguntoulle "a quen queres?".

"Aínda non atopei a quen querer" respondeu ela "así que paso o tempo a ollar o ceo".

"No ceo non has atopar a quen querer" díxolle o sol e a ela caeulle unha bágoa na cunca.

O sol espertigou e ergueuse dun chimpo. Mirou o reloxio de pulso e decatouse de que chegaba tarde, así que botou a rodar e rodar ceo abaixo, ata que caeu no monte e seguiu a baixar a rolo, esquivando os muíños e rindo polas cóxegas da herba, e logo xa non se lle viu máis.

A ela caeulle outra bágoa na cunca. Agora estaba soa e estaba escuro e non podía volver á casa. De súpeto, oíu unha voz ás súas costas e primeiro tivo medo, pero logo decatouse de que era a lúa quen lle falaba.

A lúa deulle as grazas por coser o buraco do ceo e sorriu, asomando a súa cara de queixo na noitiña, e preguntoulle por que choraba.

"Porque o sol me deixou soa! E díxome que non atoparía a quen querer no ceo e agora síntome soa e non poido volver á casiña"

A lúa axitou a cabeza, queixándose con resignación das tolambanadas do sol, pero despois tivo unha idea.

Amosoulle os andeis dos libros de contos para durmir, que están ocultos tralas nebulosas, e díxolle que os podía empregar coma chanzos para baixar de novo á terra. "E tamén podes subir cando queiras facerme unha visita", dixo e chiscou un ollo (ela iso non o viu, pero eu si).

Así que ela foi visitar á lúa varias noites e comeron tarta e bailaron tralas nubes e contáronse historias e segredos, ata que un día rompeu un andel e tiven que ir amañalo.

Collín as ferramentas, unha táboa de ceo nova e un libro de contos de agasallo para a miña amiga lúa. Amañei o andel e subín darlle o agasallo. A lúa convidoume a un refresco e a durmir no cuarto minguante, así que quedei e comezamos a ver unha película xuntos.

E entón chegou ela e trouxo palomitas e a lúa díxome que ela lle cosera un buraco ao ceo coma se me dixera que me cosera a mín o corazón.

Ela contoume un conto e a lúa agochouse.

Eu conteille unha historia e a lúa sorriu.

Eu fíxenlle un chanzo de máis para que o puideramos subir xuntos.

Ela escribiume un conto para poñelo nel.

E agora durmimos nunha aperta nos cuartos minguantes e nun bico nos cuartos crecentes.