23/11/10

Bosquexo de personaxe (II)


O chef, no día que nos ocupa, sae fumar un cigarro, tras o servizo de ceas, a unha calexa
próxima. Si, el fuma, ás veces, porque hai xente tan gris que precisa de fumar para que lle pasen cousas, e el é deses. Fumaba xa na escola de hostelaría, onde, grazas ao cigarro ocasional entre clases, se decatou de que os fumadores formaban un grupo na porta, sobre todo no inverno, coma se o seu grupúsculo os resgardase do frío, coma se esa adición común lles aforrase o esforzo de buscar outras cousas que poderían ter en común, coma se así evitasen descubrir que nada máis os unía. El saía fumar e os outros fumadores entablaban conversas con el, como se xa tivese gañada a súa amizade. Fumar aforroulle, sen dúbida, esforzos de socialización, porque o noso chef non é un home de palabras, pero tampouco é un home de acción.

Naquel cigarro furtivo do día que nos ocupa, o chef pensaba niso. Na acción. En todas as accións que quedaran ás portas do seu ser, en todas as ambicións, ideas, movementos, réplicas e portazos que nunca dera. O chef pensaba na muller, esa lánguida beleza frustrada con todo que adoitaba agardalo na casa ao chegar. Xa non. Nunca máis o agardaría no sofá, durmida ante unha película calquera. Había xa dous días que o deixara e o que máis lle pesaba a el, baixo a palpitante luz da farola da calexa, era que ela tivera a forza de marchar, o estómago de dicir canto sentía e botalo para fóra, contra el, contra a porta da entrada pechándoa con forza ao marchar. O que máis doía era comprendela, entender que ninguén podía vivir cunha persoa así, coma el, encrequevellado por fóra, coma á procura do sal, que nunca está onde ten que estar, e encrequevellado por dentro, sen azos nas vísceras para botar as palabras fóra, sen fíos para mover as articulacións para nada. Un home desprovisto de apertas, ansiando toda a súa vida unha aperta allea. Quen era el para culpar á única persoa que o apertara sen pedir nada a cambio?

21/11/10

Bosquexo de personaxe (I)

A escea é unha cociña. A cociña dun restaurante.
E el, é o cociñeiro. O chef, lles chaman.
Podería ser un home novo duns trinta e poucos, pero semella un señor de trinta e tantos. Case sempre anda encorvado, coma á procura do sal sobre o mesado, que nunca está onde ten que estar. Na cociña, a súa desgarbada e torpe persoa de cotío móvese cunha áxil parsimonia que moitos poderían confundir con lentitude, pero que en realidade é unha sucesión de calmos movementos pensados e controlados que teñen como resultado un maxistral manexo das artes culinarias. El é a alma oculta daquel restaurante, un restaurante que na miña cabeza aínda non ten nome, pero do que sei que é un lugar cálido, con moita madeira, con botellas de bos viños nas paredes, elegante e simetricamente colocadas, con manteis colorados.
É un lugar de bon comer, destes nos que, sen un luxo excesivo, pero con clase, se poden degustar carnes no seu punto, con ese ton rosado, nunca sanguiñolento, que torna o músculo animal nun tecido suave e de sabor vigoroso, sempre acompañadas de bailes para o padal, en forma de tímidas salsas de froitos vermellos, de teimudas texturas de queixos do país, de verduras ao vapor deitadas no prato con meditada precisión. Tamén hai bos peixes, faltaría máis, os reis da prancha e do pucheiro, ben sexan á galega coas súas ameixiñas, ben abertos, ofrecéndose ao comensal con dourado esplendor e salsa de algas. A carta non é ampla, pero si satisfactoria. E todo é feito con coidada adicación polo noso personaxe, o chef, coa inestimable asistencia dos seus axudantes.
Os camareiros viven un mundo distinto ao da cociña. Ese mundo que el non coñece, pero ao que serve con precisión e puntualidade, para axudar a que non se desmorone, polo ben do local, sempre polo ben dun local que non é seu. El pensa nos camareiros, quere que estean contentos, se cadra, igual que quere que todo mundo estea contento. E o xefe estao. Porque non vaiades pensar que o xefe é unha mala persoa, un explotador sen escrúpulos, un contacartos calquera; o xefe é, de feito, un dos camareiros que atenden dilixentemente á clientela e el está contento con todos, contento co negocio, contento co traballo, mesmo se ás veces as cousas van un chisco a contracorrente e se fai costa arriba, logo todo volve ao seu e a cousa funciona.
Entendo que para que unha historia sexa interesante ten que haber alguén creando conflito. Pero non é o xefe. Os conflitos veñen moitas veces de dentro. E, máis veces aínda, de dentro da casa.

ETIQUETAS