23/04/14

Ultimamente // Feliz día do libro!

Vergonza me debía dar pensar canto hai que non actualizo... Pero tampouco me dá tanta, non vaiades pensar.

É difícil sentirse mal cando o tempo está aproveitado. Podía estar máis aproveitado? Claro que si, pero ver o número de páxinas da segunda parte das miñas "croniquiñas" medrar é un sentimento demasiado positivo como para enmerdalo (con perdón pola expresión) cunha perda de tempo tan grande como sentirse mal.

En resumo, niso veñen pasando os meus días ultimamente (despois de traballar, antes de saír as findes, enténdaseme): en escribir.

Outras cousas que ando facendo... Pois aprender a esculpir en arxila polimérica, correr e ler.

En arxila saiume ese raposiño porta-aneis que vedes na foto. E está sentado sobre a miña última lectura, unha recomendación dunha amiga que, polo que estou vendo, atinou de cheo! ;)

O resto das lecturas pendentes están na estantería vertical do salón, canda outras lecturas rematadas (o meu criterio de orde nos libros é un tanto peculiar... pero é orde, prométoo). Por aquilo de que é o día do libro (feliz día do libro!!), déixovos uns retratos desa estantería. Entre as últimas adquisicións, City of Ember, The Book Thief e un que non sae porque está onda os "libros xoia", The Bird King, unha marabilla máis de Shaun Tan.

E vós, que estades lendo? Se a resposta é "nada" ou "non sei que ler", pensade que hoxe é o día ideal para buscar esas páxinas que vos están agardando!

04/04/14

Dot: 54 - Vacacións


Que si, que xa non actualizo nada e estou feita unha bandalla. Xa vos alegraredes cando saia o meu segundo libro.

Polo de agora, vou ir pouco a pouco deixándovos cousas, coma esta ilustracion, a da nova Revista Dot, que xa cumpre 9 aniños!

A revista, coma sempre, tédela en Issuu aquí e seguro que perto vos cae algún punto de distribución para botarlle un ollo en papel.

Arriba vos deixo a miña ilustración e aquí embaixo o texto de Sergio, titulado "Vacacións":


Estaba ya muy avanzada la mañana cuando salí finalmente de casa, tras haber permanecido en reposo durante dos días resistiendo un ataque vírico. Me abrigué mucho, sobre todo el cuello, y caminé un atajo que llega a la estación temporal de trenes tras atravesar, durante la mitad de su recorrido, un camino pedregoso que, como si se tratase de un pliegue en el espacio tiempo, conecta en tiempo récord dos pedazos de ciudad.
Atravesaba yo ese terreno verde, marrón y gris, cuando mis pensamientos me alcanzaron y pude entonces sentirme completo, consciente de dónde estaba y a dónde me dirigía. Me arrodillé con dificultad, pues era ése quizá mi primer esfuerzo físico en muchas horas, y recogí del suelo una piedra, que no tenía nada de especial.



Tu color gris no es el gris de la ciudad


A mi derecha, un irregular grupo de casitas inclinadas parecían protegerse las unas a las otras, arrimándose como dientes en una boca objetivamente fea. En una de esas casas, recordé, vivía Marcos el gigante. Me clavé en el suelo. Mis pensamientos esperaron, unos metros más allá. A mi izquierda, las ruinas de algo que podría haber sido un colegio, partían el horizonte el dos. Arriba, Dios. Abajo, unas Nike del 41. 

ETIQUETAS