Nunha rúa

Na escura esquina, iluminada só por un farol parpadeante e epiléptico como nas películas de misterio, acendeu un pitillo e logo mirou ao seu redor. A azulada escuridade das rúas, húmidas, tremendo ante o reflexo das poucas luces que ousaban erguerse na noite, estaba baleira. Só ela. De pé. Calada ata os ósos, incapaz de diferenciar entre choiva e bágoas no seu rostro.

Botou a andar cara ao ningures de diante e os seus pasos resoaron e crearon ritmos acompañados de salpicaduras dun ton agudo. Plom (pshtí, pshtí), plom (pshtí, pshtí). Ese era o son da rúa, a rúa que vía a duras penas, a través de entrepechados ollos, a través de bágoas, pingas de choiva e fume gastado de absurdas necesidades e preocupacións.

Cando xa avanzara varios metros e sobrepasado uns cinco coches aparcados, dinme conta de que as miñas protagonistas sempre son mulleres. Cambieille o longo abrigo por unha cazadora de coiro de aviador; quiteille os tacóns para convertilos nuns zapatos clásicos, de sola, dunha cor marrón clara que coa choiva se escurecera. Acurteille o pelo e transformeille o rostro no dun home novo, engadindo unha suave barba de tres días.

Na rúa, só estaba el. E el non choraba. Apartaba a auga dos ollos co dorso da man e fumaba só por costume. El camiñaba con rumbo, cara ao local onde o esperaban os seus amigos, baleirando copas de ron e enchendo cinceiros.

Non sei qué pensaba. Iso nunca o teño claro. Non sei por que sacou do peto o móbil e marcou o número dela. Ela colleuno en seguidiña e respondeu que estaba ben. El aledouse de que fora así, pero non sei se se preguntou se era certo. Se puidera falar dela, se estivera na escura rúa na que estamos, eu preguntaríamo... Non creo que fora certo. Pero el non o sabe. El só lle conta onde vai, que fixo, que tal está, o de sempre. Ela parece que lle deixa falar e logo debe dicirlle que non vai a ningún sitio, contaralle o que fixo, seguramente minta ao dicir que tal está, o de sempre. Despídense e mándanse bicos. Os del non sei como son, os dela son estrañamente sinceiros.

El garda o móbil, empuxa a porta do bar e saúda aos seus amigos. Falarán, bailarán e beberán. Ela non sei que vai facer. E eu... eu desexaría que na escura rúa estivese ela, porque sempre sei o que pensa, mesmo cando ela non o sabe.

You left your thumbprint inside me
now for months it seems
but mine only brushes your soft surface

Jason Mraz -- 0% Interest

They will see us waving from such great heights...

Oíno asubiarme ao oído. Asubioume o estribillo de Such Great Heights e namoreime nun segundo. Latexábame o estómago só de pensar qué máis me podía asubiar. Se cadra tararearíame, ou mesmo cantaría... Si, algún día el podería ser o que me cantase algo de David Gray ou ata Overlap.

Sorrín tanto que se me abreu a cabeza. Pecheina rapidamente para que non se decatase de que son unha extraterrestre. Aínda non sei se lle gustan as extraterrestres azuis. E fun cara a el, cara o seu asubío, co ruído das ondas de fondo. Un camareiro no medio da nada tirou unha caña e salpicou escuma coma se fose neve. Un mineiro nunha alcantarilla fixo bailar a súa cabeza, creando co seu foco incribles xogos de luz no ceo coma se chamase a Batman. El abriu os brazos e sumerxinme de cabeza na súa aperta. Soaron vítores, aplausos e ovacións, caeron serpentinas e confeti, e unha banda de música con majorettes tocou unha canción.

El sorría tanto que, se fose un extraterrestre, abriríaselle a cabeza. Bicoume e tarareoume The New Year dentro da súa aperta. E eu si que me sentín diferente. Tanto, que non me importaba ser azul. Tanto, que me latexaron os poros e me suou o corazón. Tanto, que saquei unha polaroid chiscando un ollo. Pero non lla ensinei. Gardeina na boca ata máis tarde e logo escondinma na cabeza. Segue aí. Así ás veces míroa e oio cómo me cantaba ao oído.

I am thinking it's a sign
that the freckles in our eyes are mirror images
and when we kiss they're perfectly aligned
And I have to speculate
that God himself did make
us into corresponding shapes
like puzzle pieces from the clay

The Postal Service -- Such Great Heights

Fuga

Tiven que poñer un tapón na tempa.

Estaba segura de que se me perdera algo. Poida que me dera conta tarde de máis... Polo chan había datas de aniversarios, números de teléfono e unha receita de biscoito. Tireime de xeonllos e comecei a facer un montonciño de recordos e datos. Baixo o sofá chegaran algunhas fotos comprometedoras e preto da tele, unha película do verán pasado.

Como non sabía se os recordos se poden mover, collín unha bolsa de conxelados das grandes para metelos todos e que non fuxisen outra vez. Revisei o salón de arriba a abaixo, movín os mobles, faltaba algo... Acabei derrumbándome no sofá, aferrando a bolsa de conxelados con todas as miñas forzas.

Na miña tempa esquerda, o tapón de cortiza vibraba. Había que facelo moi rápido ou poderían saírme máis cousas. Roín a esquina da bolsa e apretei o buraco con dous dedos. Era unha desas ocasións nas que faltan mans. Como quitar o tapón e introducir os meus recordos coa miña manga pasteleira improvisada sen que escapasen máis? Pois rápido e con coidado. Apretando a bolsa con firmeza e pechando os ollos con moita forza para aspiralo todo para adentro. 29 de xullo de 1981. 4 de maio de 2006. 655678906. A túa cara ao sol. Os meus beizos no teu pescozo. Unha viaxe á casa no meu coche. Tapón outra vez.

Que susto. Máis tarde, heille poñer unha tirita. Pero primeiro teño que atopar as túas mans.

Acuarelas

El vía as cousas dunha forma diferente. Cando me miraba a min, vía unha bailarina de circo saltando cos seus leotardos rosa arredor de oito caniches. Eu estaba segura de que a bailarina estaba gorda e non me gustaba. Pero eu era imbécil.

El vía as cousas dunha forma mellor. Encendía os pitillos cos ollos mirando a extraños e sabía en que tipo de frasco gardaban as súas bágoas.

Oía música nas farolas estropeadas e cando se lle queimaban as torradas, tiñan debuxos de Picasso.

El vía as cousas dende outro sitio e nunca puiden descubrir dende onde. Sorrinlle coma se o soubese para poder subir as escaleiras tras el. Porque aínda que eu fose imbécil el vía bailar as palabras e iso volvíame tola.

Levoume ao seu cuarto por un laberinto. Cando chegamos, na súa cama había un horrible desorden de letras e tivemos que darlles patadas para tumbarnos. Comeume e chanteime un i nas costas cando me corría.

El vía as cousas dende outro ángulo e, pola mañá, os meus caniches e eu encendimos un pitillo nas súas pestañas e fúmonos en silencio.

I am thinking it's a sign that the freckles
In our eyes are mirror images and when
We kiss they're perfectly aligned
Such Great Heights -- The Postal Service

1. se.-

Os seus bicos ás veces eran de pedra e mancaban.
Aínda así, había a quen lle parecían de algodón de zucre.
As súas mans ás veces eran tormentas do deserto e raspaban.
Aínda así, podían parecer sabas de seda.

Eu deiteime a ollar as estrelas e ela faloulles.
Eu respirei o aire da noite na praia e ela chamou ao sol.
Cargou as pilas, eu vin como se ía enchendo dun fluído verde fluorescente,
mentres eu ardía sobre a area, colorada e suorosa.

Busquei un parasol baixo un corpo suave,
arrimeime coma se precisase unha manta.
Ás veces, o parasol era unha espiral moi profunda.
Aínda así, había a quen lle parecía unha cama morna.

Esperei a que a brisa calmase a calor da miña pel, do meu interior.
Esperei a que se desfixese a espiral do parasol para darme sombra.
Ás veces, o pensamento era un mar profundo e revolto.
Aínda así, había a quen lle apetecía un baño.

The Atlantic was born today and I'll tell you how...
The clouds above opened up and let it out.

I was standing on the surface of a perforated sphere
When the water filled every hole.
And thousands upon thousands made an ocean,
Making islands where no island should go.
Oh no.

Those people were overjoyed; they took to their boats.
I thought it less like a lake and more like a moat.
The rhythm of my footsteps crossing flatlands to your door have been silenced forever more.
The distance is quite simply much too far for me to row
It seems farther than ever before
Oh no.

I need you so much closer

I need you so much closer
So come on, come on

Transatlanticsm -- Death Cab for Cutie