Mecánica de fluídos (II)

Pola mañá, o seu corpo tiña pezas que non eran súas.
Por riba, estaban mal enroscadas.

Pero estaba afeita.
Todas as mañás, unha cabeza nova.
Todos os días, novos globos oculares de todas as cores posibles.

A de hoxe era a cabeza dunha moza nova, dunha beleza mesurada, da que non fai virar á xente pero non ten queixa. Peinoulle a longa melena laranxa en dous moños ridículos, pintoulle as pálpebras de azul, riu ao manchar os dentes imperfectos de carmín.

Puxo unha perna con pelos e outra depilada, un zapato de tacón e unha alpargata e foi camiñar abaneando o cú pola húmida rúa, baixo un ceo gris e pesado. Na esquina de sempre, onde se acumula o lixo cos pobres e as pozas cos escombros a súa amiga Marilín, redonda coma unha lata de cocacola, cunha peluca de permanente rubia e dúas chapas de pepsi por ollos díxolle que os seus pés medraban do chan.
Os de Marilín.

Si, dixo:
“Eu serei gorda, serei puta, serei moitas cousas, pero nunca medrei polo medio, eu saín do chan, do chan medran os meus pés, dos pés as engranaxes e delas, o meu corpo. Eu serei un cubo do lixo travesti, miña rula, pero nacín da rúa, coma os edificios e as farolas”

Ela cavilou un anaco, reflexionando sobre a afirmación que tan feliz facía a Marilín.
Marilín, quen, coma ela, era un androide metálico pero cría ser parte da terra.
Marilín, quen, coma ela, estaba feita con pezas doutros, con lixo doutros.

“Tes moita razón, Marilín”, díxolle, “es xenuina e orixinal. Non só vés de onde nacen as farolas, vés de onde nace a luz que brota nas farolas! Es coma unha estrela!”

“Estrelas, estrelas…” respondeu Marilín con abondo desgusto, “as estrelas só son luz vella”.

“Pode ser”, respondeu ela sorrindo, “pero o vello, cando chega a antigo, volve ser un preciado tesouro”.

Denn ich liebe dieses Leben
ich liebe den Moment in dem man fällt
ich liebe dieses Leben
und ich liebe diesen Tag
und ich liebe diese Welt
Juli -- Dieses Leben

Mecánica de fluídos

Pola mañá, o seu corpo tiña pezas que non eran súas.

Por riba, estaban mal enroscadas.

As xuntas non contiveron o café do almorzo

e foi vertendo camiño ao traballo.

Así, como Hansel e Gretel, non me perderei á volta.

Tivo que engrasar as xuntas máis veces do habitual,

sentada frente ao ordenador,

coa graseira baixo a falda.

(...)

This is how it works
You're young until you're not
You love until you don't
You try until you can't
You laugh until you cry
You cry until you laugh
And everyone must breathe
Until their dying breath

No, this is how it works
You peer inside yourself
You take the things you like
And try to love the things you took
And then you take that love you made
And stick it into some
Someone else's heart
Pumping someone else's blood
And walking arm in arm
You hope it don't get harmed
But even if it does
You'll just do it all again
Regina Spektor -- On the radio

Lección urbana nº 1

O día que el lle contou ao oído que os edificios eran dentes

eu comezara a cavar na encía.

Xa contara os molares, as caries, os restos de comida entre as tuberías.

Xa observara, entrepechando os ollos innecesariamente para denotar esforzo,

que contalos era máis sinxelo que se foran estrelas.

Pero que ninguén vaia pensar que non os había que brillaban máis.

Habíaos.

Os máis escuros,

os edificios case derruídos,

eses que nunca se enxaugan con eucalipto.

Os que se dan por perdidos

brillaban con máis historias ca calquera outro.

Anegábanse de gatos escribas e medraban de noite nas sombras,

mentres el, o descubridor do urbanismo dental,

gravaba na pedra a historia dos gatos

que agatuñaban nos tellados a historia dos edificios

que de noite só eran dentes retortos

e de día non eran máis que macetas.

O día que eu comecei a cavar na encía,

el contoulle que os edificios eran dentes

e ela non o creu.

Eu xa contara as moas, xa recollera saliva na miña pa

e dera patadas ás bochas do interior dos beizos.

Non me importou darlle unha a ela.

Se non o cría, ben a merecía.

Para hoxe...

Sentar no sofá cunha mantiña.

Termar dunha taza de té quente coas dúas mans.

Facerse cunha melancólica obra de Auster.

Ollar como chove.

Escoitar.

Verdades

A agulla agarimou o vinilo

e Beth Gibbons encheume o salón de melancolía.

Esperei que chovera,

esperei que nacera unha cheminea onda a tele,

esperei que a roupa do tendal non secara.

Podo mentir e dicir que houbo tormenta,

que se fixo noite

e que de súpeto foi decembro

e puiden estrear o abrigo negro.

Pero non me gusta mentir.

Chegou o final do disco,

calada, sen respirar,

prestei atención ao delicado ruído da agulla

que volvía á posición de repouso.

Entón,

xusto cando se detivo o disco,

materializácheste no meu sofá

e tiven que confesar que collera prestado a Pegaso.

O meu coche arranca mal,

espero que non che importe.

Conteiche que cabalguei antes do amencer,

cando aínda non puxeran as calles,

nin os bancos.

Que voamos entre a néboa e que

sobre Rande,

berrei todo o que normalmente digo baixiño.

Ti riches

é décheslle a volta ao disco.

Esta vez,

tampouco choveu,

nin houbo tormenta,

nin se fixo noite.

Non vou mentir,

que non me gusta.

Así que só direi a verdade:

que caeu o edificio embaixo

e Vigo desapareceu unhas horas;

que nos tivo que rescatar Pegaso,

para levarnos voando onde,

sen dicilo, queríamos ir,

e que bailamos sobre un vinilo xigante

nunha praia onde si que chovía,

ata que, por fin, se fixo noite.

They made a statue of us
The tourists come and stare and us
The sculptor's model sends regards
They made a statue of us
Regina Spektor - Us

O.K.

Había momentos nos que todo se pixelaba.
O meu mundo era recoñecible,
pero pouco nítido.
Había momentos nos que non era meu.
Nada era meu.

Divisaba entre 8 bits recordos de xogos de Atari,
e ansiaba cores novas,
tres dimensións,
o tacto máis electrizante do mundo.

E si, son os meus dedos,
son as miñas mans.
Son os meus sentidos,
ultrapotenciados.
Si, son eu a protagonista da aperta,
son quen non pode pedir máis.

E si, son os teus dedos,
son as túas mans,
e agradezo onde están.
Son as que suben o volume
(ganancias que non entendo,
o potenciómetro da miña pel)
e fan dunha cama baleira unha festa.

Había momentos nos que todo se pixelaba,
pero foron as miñas mans,
foi a miña cabeza,
quero pensar,
a que subiu a resolución.

E agora,
son eu a protagonista da vida,
son quen non pode pedir máis.

Había momentos nos que nada era meu,
agás eu.

Un bosque de tellados

A cidade transformouse baixo a miña ollada,
baixo a choiva e baixo o musgo dos tellados.
As chemineas comezaron a berrar segredos,
aproveitando o repicar da choiva na lousa,
e contáronlles aos gatos a historia de cando abrín o peito.

Faláronlles da cremalleira enferruxada que me surca a pel,
dixéronlles que ten un candado,
un pecho cunha combinación que ninguén sabe
e que ninguén pode lembrar se eu non quero.

Contaron de aquel día,
o mesmo día que baixo outros tellados
sucedían historias máis interesantes
e sobre outras rúas paseaba xente máis importante,
o día que che amosei a miña cremalleira enferruxada
e abrina só para ti.

Baixo as costelas,
nadaches, alumeando o camiño cunha lanterna,
descubrindo o que se cadra non che contara,
fixéchesme cóxegas no diafragma e entroume o himpo.
Rimos revolcándonos coma se houbese herba,
e aprendimos ben as leccións máis importantes:
riso absurdo de palabras, apertas de como durmir,
mapas de bicos a ningures,
navegación de sabas e conquista de almofadas.

Logo ti durmiches,
eu recollín canto me escapara do peito,
cores de máis para calquera, cancións lentas de máis para os puristas,
palabras de máis mesmo para mín.

Co son das olas, intentei lembrar as horas de tódolos días
e só puiden lembrar unhas poucas,
pero din en pensar que son as mellores
e que non as cambiaría
nin por días enteiros
nin por cremalleiras sen ferruxe.

Agardeite facendo largos nunha copa de mencía

Cando chegaches, o cuarto estaba en branco e negro,
soaba Koko Taylor,
a luz era tenue
e eu levaba aquel vestido dunha peli de Hitchcock
(dunha calquera).

Tardei un anaco en colorear a estancia,
e ti agardaches á porta,
nun Porsche 911 do 69
co motor en marcha.

Eras Cary Grant e eu...
eu era algunha muller máis fermosa,
máis esbelta,
máis elegante.

Pero conducindo polas reviradas estradas da costa
perdimos ese look dos sesenta
e volvimos ser pop
con abrigos de pano longos,
ollando o mar;
as lapelas cubrindo o rostro
e os cabelos bailando no ar.

Con música de fondo,
ten que haber música de fondo,
paramos o tempo
(só ti sabes como)
e das apertas erguímonos espidos,
feitos de velcro e aloumiños
nun suspiro e un sorriso.

E ata aquí podo ler...

Medio quilo de laranxas

Eu ao que ía era mercar medio quilo de laranxas, pero debinme confundir de sitio.

Non sei como, porque aquelo non parecía unha froitería por ningún lado. Era unha sala de espera incrible e horriblemente branca, non moi grande, con cadeiras de plástico azul e unha porta cun letreiro ao fondo. O tubo da luz parpadeaba, seguramente por un problema no cebador, como di sempre a xente cando parpadea un neón.

Por aquelo da curiosidade e por comprobar que efectivamente non estaba na froitería, fun ata a porta e lin “Pase sen chamar”. E non mo digas dúas veces.

“Meniña, que queres?”, dixo, tras uns lentes pequenos, un home cano e medio calvo con bata de médico (do cal unha deduce que é un médico, mesmo se non ten probas reais).

“Eu... eu ía... mercar laranxas...”, dixen, non sen me avergonzar.
“E tes cita?”
“Para mercar laranxas?”
“Tanto ten, tanto ten”, dixo, abaneando a cabeza, “senta”.

Por aquelo de que eu son moi ben mandada, sentei. Deixei bailar a ollada buscando os títulos das paredes e intentando ler de que eran. O doutor miroume os oídos e a boca (dicindo aaaaaaah) e logo quedou un bo anaco a mirarme os ollos, facendo acenos estraños que non inspiraban moita confianza. Cando parou, volveu á súa cadeira abaneando a cabeza de novo e murmurando “Ui, ui, ui”. Eu pensei que era polos dentes, que os teño fatal, pero non.

“Vaia lío me tes aí dentro, rapariga...”, miroume fixamente, despois de anotar algo nunhas follas brancas. Supoño que por notar a miña cara de estrañeza, ou porque era o seu traballo, intentou explicarse, non con poucos aspaventos. “Tes moviolas e poleas, circuítos eléctricos e chips, mesmo hai un proxector de cine que proxecta códigos binarios e películas ao mesmo tempo! Hai libros e palabras por todas partes! Meu deus, se ata tes un tiovivo de scalextric!”.

Eu nunca mirara tan fondo nos oídos, na boca e nos ollos de ninguén, e aínda que o homiño parecía sorprendido, certamente, nada me indicaba que iso non fose normal, polo que expresei o meu descoñecemento do tema, con certo temor a que agochase unha enfermidade estraña ou sen cura coñecida. O doutor fixo ese xesto que fan algúns como dicindo “non se lles ensina nada aos rapaces de agora!” ou “canta ignorancia hai no mundo!”.
Cun aceno brusco, despregou na parede ás súas costas un diagrama dunha cabeza humana. Non era o debuxo de sempre dun cerebro co seu córtex e lóbulos, senón un perfil baleiro con algunhas raias de puntos subdividíndoo. O doutor buscou nun caixón da mesa e sacou unhas pezas coma dun puzzle que foi situando nas divisións do perfil, explicándome as cousas que un atopa nunha cabeza. Ningunha era un tiovivo nin un proxector (logo entereime de que tiña un cine enteiro e que a proxección máis vista na miña cabeza era a da caluga, sempre o último éxito, e que a sesión X era xirando á dereita do hipotálamo, detrás do obradoiro de pintura moderna).

Non vou negar que tiven medo, debín quedar moito máis pálida do que xa son e penso que se me afundiron un pouco os ollos. Tremeume a voz cando lle preguntei:
“E como se amaña?”

“Pero toliña!” dixo, erguéndose dun chimpo, “Para que o vas amañar!? Mira!”.

Sacou do caixón das cousas que hai na cabeza unha especie de cortapizza e abriuse a cabeza pola fronte, destapándoa coma un cofre. Erguinme da cadeira para ollalo, alucinada. Alí dentro había un parque cheo de fontes con auga de cores, nenos en bici, xardíns que serían a envexa do de Versalles e todos ían con batas brancas e estetoscopios. Esas cousas tampouco eran das do caixón. O doutor púxose colorado e dixo polo baixiño:
“Son un romántico clásico, que lle vou facer”.

“Podo ver o meu?”, comíame a curiosidade.
“Claro!”, sorriu ilusionado.

Abriume a cabeza co seu cortapizzas (máis tarde descubriría que se chama cortafrontes, pero o mecanismo é o mesmo) e, coa axuda dun espello, puiden ver o que tiña dentro. O certo é que molaba bastante, non hai outra forma de dicilo. A xente da miña cabeza eran unha festa de cores que falaban sen parar, corrían do cine ao museo, da biblioteca ao bar, pintaban, bailaban, cantaban, choutaban e, a maioría, estábanse a rir de todo canto vían. Non puiden evitar sorrir, orgullosa do contido da miña cabeza.

O doutor púxome a tapa dos miolos e cerrouna co cerrafrontes.

“Debería deixalo así, entón?”, preguntei timidamente, agardando unha resposta afirmativa. El miroume cun sorriso cómplice.

“E logo, cambiarías algo?”

E non. Non cambiaría nada.

Saín da consulta orgullosa, observando todo incluso máis aló do que xa miro, pensando en como o estaría a absorber e vivir a xente da miña cabeza, sorrindo coma unha gilipollas.
E, claro, esquecéronme as laranxas.

O home de vinilo

O home de vinilo é mouro coma a noite.
Un suco finísimo percorre o seu corpo
da cabeza aos pés,
e agocha melodías, ritmos e sons que ninguén coñece.

O home de vinilo vive baixo a cabina do dj,
nun buraco acolchado con teas e coxíns
para non raiar as súas pistas contra as esquinas.

Os sábados á noite,
senta nunha butaca verde,
sorbe whisky con coca-cola por unha palliña
e escoita atento as sesións.

Cando é hip-hop,
dá co pé no chan.
Cando é minimal,
move a cabeza e sorrí,
amosando unha galleta vermella de Television Records.
Cando pincha ela
a súa perfecta combinación de músicas,
fica quedo,
observa
e teme derreterse de paixón e estragar as pistas que o cubren.

Ela é un androide cuberto de terciopelo granate,
con finas agullas nas xemas dos dedos,
que fai malabarismos cos discos
e esculturas cos sons.

El pensa que é fermosa coma o son dun piano,
que a súa música sona coma un cadro de Lempicka,
que o seu sorriso brilla máis có revés dun cd,
que as súas palabras riman todas.

E por iso non lle fala.

Pero hoxe empuxámolo onda ela,
presentámolos,
ao home de vinilo e ao androide de tercipelo,
“el ten música no canto de estómago”,
“ela fai remezclas cos ollos”.

E, cando a súa conversa foi máis densa cá música
cando xa era mañá e abrían as panaderías,
cando cruzamos os brazos e puxemos cara de querer pechar,
o home de vinilo e o androide con agullas nos dedos apertáronse,
e soou a melodía máis bonita que escoitáramos nunca.

Alguén lle subiu os baixos,
alguén subiu o volume,
e remezclámola e bailámola,
mentres eles xiraban, soaban e se bicaban,
ata que caímos rendidos, estrados polo chan,
e xa abriran os quioscos.

i never loved nobody fully
always one foot on the ground
and by protecting my heart truly
i got lost in the sounds
i hear in my mind all these voices
i hear in my mind all these words
i hear in my mind all this music

Fidelity -- Regina Spektor

A silueta perdida

En xaneiro a area é case sempre un lenzo en branco.

O outro día, metín as miñas pegadas nunha bolsa de plástico do Froiz
e fun poñelas ao Morrazo.
A aquela praia, destas praias de ría... non coma na casa.
Na casa, á fronte, só hai mar,
(e o faro que pintou meu pai)
e máis aló, supoñemos, ingleses e irlandeses
(seica).

Coloquei as pegadas na area pragada de puntillismo de choiva.
Desta vez, deixeinas moi separadas, coma se non foran de pasos meus,
senón dalguén máis grande,
un xigante de pés ridiculamente pequenos.

Cando rematei a miña tarefa, vin aquela sombra,
queda na area, alongada, sen un corpo que a acompañase.

Souben ao instante que alí estaba soterrado un esqueleto,
e aínda así, escarvei na area.

Era coma un achádego antropolóxico fascinante,
que intentaba sorrir sen pel nin músculo
(estas cousas sábense, mesmo se faltan pezas).

Paseamos, o esqueleto e eu, pola area da praia,
e eu pregunteime se el estaba a sentir o frío da húmida area.

Faleille das miñas pegadas, de como conseguira algunhas,
como fixera outras,
das que me regalaran
e das que aparecen de cando en cando no chan do cuarto de baño.

El faloume de cando lle arrincaran a pel,
aquela fermosa moza que parecía tan boa
e que ao marchar só deixara cicatrices.

«As cicatrices», díxome, «non as curei ben,»
(movía a cabeza con pesar, se cadra arrepentimento)
«e fóronse facendo autovías,
eu metíalles o dedo para lembrala e iso só as agrandaba,
ata que a pel comezou a arrastrar tras miña,
enchéndose da merda do asfalto,
rasgándose nos chanzos,
deixando anacos nas beirarrúas,
uñas nos desaugues.
E un día, pisárona.
Desprendeuse, sen previo aviso,
soltouse e quedou no chan.
Logo pisárona máis pés.
E non volvín por ela.
Habíame dar boa pereza limpala.
Aínda que me había lembrar quen a rompera».

Pregunteille cando perdera os músculos, os tendóns, os órganos, os ollos...

Abaneou a caveira.
O vento resoou nas cuncas dos ollos coma nunha caracola.

«Mandeille un bíceps por correo.
Aquel que tanto lle gustaba bicar.
Envieille o ventre para o que tanto cociñou.
Deille os ollos nunha caixiña de seda para que se vira como a vía eu.
E o resto... o resto regaleino pola rúa,
queimeino,
guindeillo ás gaivotas».

Os dous miramos ao horizonte, que aquí non é horizonte, senón Aldán,
e eu non lle dixen o errado que estivera,
canto perdera, como se amaña a pel,
todo o que eu aprendera das cicatrices sen furgar nelas co dedo.

«Méteme no meu furado», dixo.
«Algún día...
algún día atoparame ela».

Mentres o cubría quixen preguntarlle se ela era das que escarvan nas sombras sen corpo.
Non o fixen.
E non o creo.

We get so hungry
We eat each other alive
We get so hungry
Only the strong survive
We get so hungry
Cannot get you off my mind
We get so hungry

We sleep
We dream
Discuss the things we’ve seen
We take
We give
This is the way we live

Ben Lee - So Hungry