Re: busco recipiente para zume de estrés

a responsabilidade tornóuselle estrés
e deron en sangrarlle as ideas.

pediu unha esmola de comprensión
e coma moitas esmolas
déronlla fóra da casa.

recolléronlle aquel zume de presión
sen luxuria
sen engano
e el cometeu o erro de namorarse da idea
de non ter estrés
ou, se cadra, de non ter responsabilidades.

O resultado

no fondo, non era nin muller nin paxaro.
era unha besta agochada trala dualidade dun descoñecido ser mitolóxico,
o resultado de ser devorada tantas veces,
de térenlle remexido as entrañas
con mentiras.

a salvación, sempre se soubo, está nas ás,
ben dos anxos, ben da águia que unha leva ás costas.

Os meus domingos

Decidimos non celebrar San Valentín.
Non temos nada en contra do día.
Tampouco nada a favor.

A min gústame pensar que te quero igual todos os días.
A ti gústache que os domingos sexan domingos.


Querería dicirlle á xente que os domingos levo unha vida bohemia,
que disfruto dos praceres máis sinxelos da vida dos que sempre falan os intelectuais.

Querería dicirlles que leo os periódicos tomando o café,
que poño a radio mentres me ducho
e logo saio pasear na calma dominical.

Se me chegaran as ondas do mar pola radio
poida que a puxese,
pero o certo é que vexo a tele.
Vexo debuxos animados
con sumo interés
e tomo torradas con aceite co café
con non menos interés.

Logo, mentres non te ergues,
xogo a videoxogos,
escribo,
fago garabatos,
penso qué comeremos
e, entrementres,
vou a cada chisco ao cuarto darche un chucho.

Despois xogarás comigo,
riremos,
arrolarémonos no sofá
e iremos tomar as cañas de domingo,
cos seus dardos e, ao volver á casa,
cos seus bocatas.

Por iso decidimos non celebrar San Valentín.
Non temos nada en contra do día,
tampouco nada a favor.

Pero os domingos son domingos,
e eu quérote igual todos os días.

Unha ducia de bailarinas

Cando se achega a noite,
as bailarinas chegan ao cabaret de incógnito.

Son corpos de pulida madeira de buxo,
carcasas baleiras agás polos enferruxados mecanismos que as gobernan.

Onde a miña vista as perde,
cúbrense de plumas e peles,
de sorrisos e insinuación,
e outros homes gozan dos seus movementos,
mentres eu agardo o día
neste escuro cuarto.

Cando chega o día,
as bailarinas saen do cabaret crebadas.

Veñen a min coas chaves dos peitos na man,
e eu abro con coidado os cofres dos seus tórax.
Amaño as dentadas rodas grazas ás que respiran,
engraxo os seus engrenaxes
e afío as finas agullas que lles lembran que están vivas.

Cando se achega a noite,
volven estar listas para o espectáculo.

Sorprendeume coma ao que máis
a chegada do home da maleta de coiro aquela noite.

Escolleu unha, unha soa de entre unha ducia de bailarinas,
e só a ela lle ensinou o contido da maleta.
Á mañá, foi a última en vir verme,
e veu da man do home da maleta de coiro.

O home sorriume e cedeume a maleta.
Nela, o mecanismo dun reloxo latexaba os segundos incansable.
Seguindo as súas ordes, coloquei o mecanismo no cofre do peito da súa bailarina, 
da bailarina escollida entre unha ducia.

Abandonaron o cuarto da man,
latexando felices ao unísono.

Cando chegou a noite,
once bailarinas entraron de incógnito no cabaret.

Cando chegou o día,
once bailarinas viñeron engraxarse e amañarse,
máis enferruxadas ca nunca,
crebadas de ciumes e envexa.