24/03/08

Un bosque de tellados




A cidade transformouse baixo a miña ollada,
baixo a choiva e baixo o musgo dos tellados.
As chemineas comezaron a berrar segredos,
aproveitando o repicar da choiva na lousa,
e contáronlles aos gatos a historia de cando abrín o peito.

Faláronlles da cremalleira enferruxada que me surca a pel,
dixéronlles que ten un candado,
un pecho cunha combinación que ninguén sabe
e que ninguén pode lembrar se eu non quero.

Contaron de aquel día,
o mesmo día que baixo outros tellados
sucedían historias máis interesantes
e sobre outras rúas paseaba xente máis importante,
o día que che amosei a miña cremalleira enferruxada
e abrina só para ti.

Baixo as costelas,
nadaches, alumeando o camiño cunha lanterna,
descubrindo o que se cadra non che contara,
fixéchesme cóxegas no diafragma e entroume o himpo.
Rimos revolcándonos coma se houbese herba,
e aprendimos ben as leccións máis importantes:
riso absurdo de palabras, apertas de como durmir,
mapas de bicos a ningures,
navegación de sabas e conquista de almofadas.

Logo ti durmiches,
eu recollín canto me escapara do peito,
cores de máis para calquera, cancións lentas de máis para os puristas,
palabras de máis mesmo para mín.

Co son das olas, intentei lembrar as horas de tódolos días
e só puiden lembrar unhas poucas,
pero din en pensar que son as mellores
e que non as cambiaría
nin por días enteiros
nin por cremalleiras sen ferruxe.

8 comentarios:

  1. Srta, esta debe ser la vez número 524 que te digo cuanto me gusta cómo escribes.
    Sé que volveré a decírtelo :)
    Mua

    ResponderEliminar
  2. La belleza de la complicidad entre dos personas. La belleza de lo simple.

    Un placer.

    Besos encantados

    ResponderEliminar
  3. Nunca entrada neste blog e teño que diir que me parece precioso, ademáis coincidimos en gustos musicais... agardo verte máis por godot eu dende logo voltarei

    un saúdo

    ResponderEliminar
  4. Sempre é un pracer visitarte Beluka...

    Beijosssssss.
    :)

    ResponderEliminar
  5. Dios de verdad que leerte es como leer un libro que te relaja con bellos relatos...gracias por ello. Un abrazo y que pases una buena semana!

    ResponderEliminar
  6. ea una pena no saber gallego y poder disfrutar tus posts...pero me parece bien tambien que reivindiques lo vuestro y vuestra cultura. Saludos!

    ResponderEliminar
  7. Que tengas un buen fin de semana Sabela y que tu inspiración nos sorprenda con otro gran relato. Un abrazo!

    ResponderEliminar

Dime que pensas...

ETIQUETAS