Choiva

Pecho os ollos e pérdense os sons da miña mente. Sigo oíndo a choiva caer, pero os coches que facían saltar a auga da carretera xa calaron. A choiva nunca cala. Fala cos cristais dos edificios, conversa cos escaparates, pégalle aos paraugas que a intentan evitar.

Enfádase. A choiva enfádase porque ninguén lle fai caso. I eu doulle a razón. Pecho os ollos e converso con ela, falamos da soidade, falamos dos demais, falamos porque ninguén sabe o que dicimos. Quero apertala, pero ela cae sobre min desfeita, báteme nas palmas das mans, abertas cara a ela, cara ao ceo que morre de envexa ao vernos.

Eu xiro e xiro, xiro cos brazos ben abertos, pero ela non vén a min, só cae e cae, fala cos que a oen, móllame todo, enchóupame o pelo e a roupa e a ialma, éncheme os ollos coma se fosen vasos, auga e bágoas, méteseme nos petos i eu béboai, pero non quere saber a nada. Mais a min sábeme salgada, sábeme doce e sábeme amarga. Amarga coma o café. I eu quero vela, e quero bicala sen que se me derrita nos beizos.

Ven, choiva, ven.
Baila diante miña, imítame cos brazos abertos, xira e xira coma unha buxaina do mercado dos venres.
Ven, choiva, ven.
E o seu cabelo móvese sen aire ao compás do repiqueteo nos cristais.

Ela estende os brazos cara a arriba e por entre unha xanela nas nubes un raio de sol rómpelle os dedos. Mírame, cos seus olliños de pena. Non te vaias, choiva, non te vaias. Ábrese a fiestra e o sol lévama, leva á miña choiva que vai calando, que para de falar cos cristais que tan atentos escoitaban, lévaa agarrada da cintura e arrástrai, pero ela quere estar comigo. A luz cubre a estrada, os coches queren berrar de novo.

Eu quero que chova, quero que non pare, quero que ela volva. Que volva comigo.
Quero que chova.
E chove. Chóveme dos ollos ao chan que se achega. Déitome na estrada e faigo que siga chovendo porque ela se foi. Os coches calan e míranme.
Eu quero que chova!
A xente fai un círculo para ver como chovo, igual que chovía ela.
Pero eu chovo viño. Chovo o viño que bebín no bar de Xulio. Os coches xa non me pisan, ceiban pasaxeiros que me miran, miran como chovo viño, como chovo auga.

I eu voume con ela, para as nubes, e o meu corpo chove viño.
Jódete, Xulio, que non che vou beber máis ese viño peleón de catro pesos.
Jódete, Fina, que non me vas tirar ti polo balcón.
Jódete.
Jodédevos todos que ma quedo para min, para que me chova por riba cando queira, para que me chova por baixo cando me pete. A vós déixovos o viño. Jodédevos todos, que só vos deixo viño.

___________________
Este relatiño, só un chisco retocado, é de aló polo 98. Acordeime del hai uns días. Lembrei o "jodédevos que só vos deixo viño" e pensei en compartilo. Do 98... xa choveu... :)