Hai tantas cousas que pensei que lembraría vivamente
que non me molestei en gravalas a ferro nos miolos.
Síntoas coma o comezo dun libro,
esas liñas estrañas nas que me perdo irremediablemente
antes de dar coñecido aos meus compañeiros de viaxe.
Seméntanse dúbidas nos recordos,
fanse ficción,
e pregúntome en que quedarán,
co tempo,
cos remendos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Dime que pensas...