Hoxe síntome infantil e vulnerable,
abraiada por escintilantes luces de cores e faros halóxenos,
observada na miña soidade observadora,
analizando as pozas nas que se intenta reflectir a lúa;
o asfalto húmido impregnado dos faros dos automóbiles,
as baldosas de pedra, múas baixo os meus pés.
Hoxe ollo expectante as esculturas que vixían a cidade
(que baixe unha collerme),
hoxe espreito aos manequíns
(que saia un collerme a man),
hoxe pido que me fale un estraño e que me toque un amigo,
hoxe quero convidarte a un café
e quero que o seu vapor nos empañe os ollos.
Quero que me falten as palabras e me sobren os abrazos
e escachar coma a louza,
arroupada pola túa pel.
Hoxe quero deixar de mirarme os pés ao camiñar,
absorta en mín e na noite en soidade,
erguer os ollos ás estrelas e ver de novo as escintilantes luces de cores.
