Mecánica de fluídos (II)

Pola mañá, o seu corpo tiña pezas que non eran súas.
Por riba, estaban mal enroscadas.

Pero estaba afeita.
Todas as mañás, unha cabeza nova.
Todos os días, novos globos oculares de todas as cores posibles.

A de hoxe era a cabeza dunha moza nova, dunha beleza mesurada, da que non fai virar á xente pero non ten queixa. Peinoulle a longa melena laranxa en dous moños ridículos, pintoulle as pálpebras de azul, riu ao manchar os dentes imperfectos de carmín.

Puxo unha perna con pelos e outra depilada, un zapato de tacón e unha alpargata e foi camiñar abaneando o cú pola húmida rúa, baixo un ceo gris e pesado. Na esquina de sempre, onde se acumula o lixo cos pobres e as pozas cos escombros a súa amiga Marilín, redonda coma unha lata de cocacola, cunha peluca de permanente rubia e dúas chapas de pepsi por ollos díxolle que os seus pés medraban do chan.
Os de Marilín.

Si, dixo:
“Eu serei gorda, serei puta, serei moitas cousas, pero nunca medrei polo medio, eu saín do chan, do chan medran os meus pés, dos pés as engranaxes e delas, o meu corpo. Eu serei un cubo do lixo travesti, miña rula, pero nacín da rúa, coma os edificios e as farolas”

Ela cavilou un anaco, reflexionando sobre a afirmación que tan feliz facía a Marilín.
Marilín, quen, coma ela, era un androide metálico pero cría ser parte da terra.
Marilín, quen, coma ela, estaba feita con pezas doutros, con lixo doutros.

“Tes moita razón, Marilín”, díxolle, “es xenuina e orixinal. Non só vés de onde nacen as farolas, vés de onde nace a luz que brota nas farolas! Es coma unha estrela!”

“Estrelas, estrelas…” respondeu Marilín con abondo desgusto, “as estrelas só son luz vella”.

“Pode ser”, respondeu ela sorrindo, “pero o vello, cando chega a antigo, volve ser un preciado tesouro”.

Denn ich liebe dieses Leben
ich liebe den Moment in dem man fällt
ich liebe dieses Leben
und ich liebe diesen Tag
und ich liebe diese Welt
Juli -- Dieses Leben