Un mundo para os que cren

O  neno quixo chamar á armela que penduraba da parede.
Pica, pica na porta a ningures, riron todos a esgalla.
De pé na caixa de madeira,
bateu o petador contra o cemento
e a multitude riu,
sinalando cara a embaixo,
cara a el,
colorado e indefenso ante a burla.
O neno enrugou a cara toda,
cellas, beizos e fuciño,
e quixo que desaparecesen.
Pica, pica a ver quen che contesta.
Con forza, con carraxe,
o neno bateu a aldraba indignado,
fitando atento o aceno grotesco do rostro felino que a suxeitaba.
O cemento renxeu,
o mundo abreuse en dous
e a xente botou as mans á cabeza e correu coma nunca correra,
esparexándose pola praza,
berrando,
esvaecendo.
O neno sorriu
coma el tampouco nunca sorrira,
coas cellas, cos beizos e co fuciño,
e cun só paso adiante
chegou a ningures.