Sen chumbo

Dende onde te miro, dáme o sol nos ollos e éntrame o frío nos ósos.

Dende aquí, non me oes, así que berro.

Dende aquí, non me ves, así que lanzo fotos feitas avións de papel.

Onde estou hai remuíños de voces e estrondos de teclas.

Qwertys no rural.

Onde estou choven olladas, estrelas e xeada.

Vixíame Orión.

Coma sempre.

Póñoche outra?

... e poñerás.... pero sen chumbo, que levo o coche...

Aquí hai rebumbios de xente-globo.

Nenas nas nubes de perfil.

(¿Que pasa se as pinchas?)

Hai quen hoxe suma coma mín de novo

2+6=5+3
[felicidades]

Hai ratos que comen vinilos dos 70.

Hai detectives con gabáns que sospeitan de mín.

Fuman pipas de marihuana e pensan que estou a bailar.

Non, señor, eu non lle bailo.

Hoxe non.

Outro día.

Sobre a area.
Con zapatos novos, se cadra.

Envolta en ti.

Oíches iso?

Terei que berrarcho.

Velaí vai outra foto.

Gárdame un mimo e levareiche máis.

Fotos: Raquel Campos

You and I should ride the coast
and wind up in our favourite coats
just miles away

The Day We Caught The Train -- Ocean Colour Scene

A primeira era

A primeira era a que esculpía letras en porexpán.

Gardábaas nun cuarto poerento, algunhas apiladas, outras estradas sen máis.

Ás veces formaban sílabas, palabras.

Se cadra se marchara de vacacións volvería para atopar poemas engarzados ata o teito.

Pero nunca marchaba de vacacións.

Cando remataba de redondear os bordes das letras, pintábaas de negro.

A última quedara con regueiros grisentos.

Pero moitas tiñan regueiros de pintura corrida.

Sería das bágoas. Sería do sol.

Ao chegar aquel amencer á casa, decidiu que a seguinte sería un 'a'.
Deixou a cazadora e o bolso estrados no sofá e non se molestou en acender a luz.

Xa logo amencería.

Tallou a forma, tosca, bosquexada, un 'a' de máquina de escribir.

Observouna, queda, varias veces, dende un metro, dende dous.

Logo ollou as boliñas brancas do chan e quixo deitarse nelas.

Coma se fosen neve, para facer anxos gardiáns de bólas de porexpán.

O 'a' quedou alí, facendo unha sombra alongada coa luz do sol.

A primeira adormeceu.

Non sabía que non o remataría nunca.

(e, cando durmeu, as fadas do porexpán agarráronlle as pálpebras para asegurarse de que soñara, daba igual con qué. eu olleinas cunha lupa e logo marchei a modiño sen espertala, pero xusto entón, soou o teléfono)

and some vicious whispering voice 
keeps saying you have no choice 
(...)
the pouring rain is no place for a bicycle ride 
try to hit the breaks 
and you slide 
and you slide 
and you slide 

Slide -- Ani Difranco