Unha ducia de bailarinas

Cando se achega a noite,
as bailarinas chegan ao cabaret de incógnito.

Son corpos de pulida madeira de buxo,
carcasas baleiras agás polos enferruxados mecanismos que as gobernan.

Onde a miña vista as perde,
cúbrense de plumas e peles,
de sorrisos e insinuación,
e outros homes gozan dos seus movementos,
mentres eu agardo o día
neste escuro cuarto.

Cando chega o día,
as bailarinas saen do cabaret crebadas.

Veñen a min coas chaves dos peitos na man,
e eu abro con coidado os cofres dos seus tórax.
Amaño as dentadas rodas grazas ás que respiran,
engraxo os seus engrenaxes
e afío as finas agullas que lles lembran que están vivas.

Cando se achega a noite,
volven estar listas para o espectáculo.

Sorprendeume coma ao que máis
a chegada do home da maleta de coiro aquela noite.

Escolleu unha, unha soa de entre unha ducia de bailarinas,
e só a ela lle ensinou o contido da maleta.
Á mañá, foi a última en vir verme,
e veu da man do home da maleta de coiro.

O home sorriume e cedeume a maleta.
Nela, o mecanismo dun reloxo latexaba os segundos incansable.
Seguindo as súas ordes, coloquei o mecanismo no cofre do peito da súa bailarina, 
da bailarina escollida entre unha ducia.

Abandonaron o cuarto da man,
latexando felices ao unísono.

Cando chegou a noite,
once bailarinas entraron de incógnito no cabaret.

Cando chegou o día,
once bailarinas viñeron engraxarse e amañarse,
máis enferruxadas ca nunca,
crebadas de ciumes e envexa.