Tic Tac

Estou segura 

de que o tempo está a correr máis que hai anos.

É curioso pensar que eu corro moito menos.

Bosquexo de personaxe (IV)

O chef mantivo agochadas durante os dous anos que viviron xuntos a morea de camisas que lle mercara cando se coñeceran. Ela non se decatou de que nunca usaba camisa. Entrou na súa vida e encheulla de caixas, de cousas, de palabras e de choros. Invadiuno de historias de amores rotos que el non entendía, pois nunca tivera un amor de verdade que romper, mentres ela semellaba terse namorado miles de veces. Traía á casa cans perdidos e adicaba o cen por cen do seu tempo a buscarlles un dono, só para chorar pola perda do seu novo compañeiro de xogos, unha e outra vez. Coidaba gatos do vecindario co amor dunha nai, para logo se deprimir baixo a manta no sofá cando o seu amor non se correspondía. Cambiaba a cor dos cuartos e a orde das cousas cada mes e atopaba unha nova vocación cada semana. Pero queríao, ou iso lle amosaba. Tiña apertas para el todos os días, tiña bicos a todas horas, en directo e en forma de chamadas ou mensaxes. Tiña historias para contarlle todos os días, mesmo se eran inventadas. El só tiña sorrisos e palabras de ánimo tímidas de máis para animar a ninguén. E ninguén pode dar toda a vida sen recibir. Como ela non puido dar máis de dous anos de si, mesmo se lle quería, mesmo se cría que, polo que o pasado lle ensinara, o futuro fóra podería non ser brillante.


Non é a historia que nos ocupa, pero o futuro foi benévolo con ela. Deulle un traballo, se cadra algo nimio ou insulso ás veces, mais de agradable monotonía e constante compaña, nunha cafetería calquera. E a cafetería deulle un home. Un home dos que unha di que nunca se fixaría nel, pero o home que toda muller debería querer. Un home feliz, que sempre tomaba un café con leite e unha torrada ás 11:00. Un home cheo de apertas e de agarimos, un home sen berros e sen queixas. Si, era gordiño, pero ela sabía que toda aquela panza era amor, tanto, que lle rebosaba e lle saía pola ollada e polas inquedas mans que sempre o xesticulaban todo, coma se calquera sardiña fose un atún de récord. E foi el, o home que nunca buscara, o home ao que non tivo que roubar o número de móbil con falsas premisas, o que a fixo feliz, a fixo nai, a fixo deixar de chorar frustrada por todo. E bastoulle cunha frase. Hoxe fáltache o sorriso, queres un, que me sobran?

Bosquexo de personaxe (III)

Ela era delgada de máis para ser nada, pero ao mesmo tempo era de todo.
Contaba que na súa xuventude fora modelo, pero en realidade fora azafata de congresos, desas que teñen que medir máis de 1,70 para poder sorrirlle á xente e indicar a ubicación de stands nas feiras. Tamén fora camareira e, logo, cantante nunha ducia de grupos distintos. Fora dependenta de perfumes, dependenta de moda e dependente de homes varios que non a trataran ben. E agora seica era actriz, aínda que non se sabía moi ben de que.
Cando o coñeceu a el, aínda era dependenta, dependente e comezaba a crerse actriz. Naquel home tímido e algo encollido, de amables ollos grises, creu ver a liberdade. Amosoulle un cento de chaquetas por que non marchara, e el probounas todas para que o día non rematara. Recomendoulle mil camisas e el mercou dous centos para que levara a comisión. Contoulle que axiña marcharía dalí, que sería actriz, a nova Julia Roberts, dixera, pero había que empezar por abaixo, e el tivo medo de non vela nunca máis. Ela observoulle as mans, desprovistas de aneis, aprendeu de memoria o seu carné, 1972, Vigo. El sorriu, aínda con medo, sen pulo para facer nin dicir nada, porque as mulleres fermosas sempre teñen a alguén, e porque as mulleres fermosas nunca o quererían a el. Ela inventou que el era o cliente un millón e díxolle que precisaba o seu número de móbil para o informar do seu premio nun par de días. El marchou, tras sorrirlle en silencio unhas cinco veces, seguro de que non a volvería ver.
Aos dous días, soou o móbil. Sei que non nos coñecemos, pero eu teño que fuxir e non podo pensar en mellor cobixo que contigo. Non teño onde ir. Quereríasme canda ti? O altofalante pronunciou un tímido "si", seguido do seu enderezo, e ela instalouse na súa vida.