Bosquexo de personaxe (IV)

O chef mantivo agochadas durante os dous anos que viviron xuntos a morea de camisas que lle mercara cando se coñeceran. Ela non se decatou de que nunca usaba camisa. Entrou na súa vida e encheulla de caixas, de cousas, de palabras e de choros. Invadiuno de historias de amores rotos que el non entendía, pois nunca tivera un amor de verdade que romper, mentres ela semellaba terse namorado miles de veces. Traía á casa cans perdidos e adicaba o cen por cen do seu tempo a buscarlles un dono, só para chorar pola perda do seu novo compañeiro de xogos, unha e outra vez. Coidaba gatos do vecindario co amor dunha nai, para logo se deprimir baixo a manta no sofá cando o seu amor non se correspondía. Cambiaba a cor dos cuartos e a orde das cousas cada mes e atopaba unha nova vocación cada semana. Pero queríao, ou iso lle amosaba. Tiña apertas para el todos os días, tiña bicos a todas horas, en directo e en forma de chamadas ou mensaxes. Tiña historias para contarlle todos os días, mesmo se eran inventadas. El só tiña sorrisos e palabras de ánimo tímidas de máis para animar a ninguén. E ninguén pode dar toda a vida sen recibir. Como ela non puido dar máis de dous anos de si, mesmo se lle quería, mesmo se cría que, polo que o pasado lle ensinara, o futuro fóra podería non ser brillante.


Non é a historia que nos ocupa, pero o futuro foi benévolo con ela. Deulle un traballo, se cadra algo nimio ou insulso ás veces, mais de agradable monotonía e constante compaña, nunha cafetería calquera. E a cafetería deulle un home. Un home dos que unha di que nunca se fixaría nel, pero o home que toda muller debería querer. Un home feliz, que sempre tomaba un café con leite e unha torrada ás 11:00. Un home cheo de apertas e de agarimos, un home sen berros e sen queixas. Si, era gordiño, pero ela sabía que toda aquela panza era amor, tanto, que lle rebosaba e lle saía pola ollada e polas inquedas mans que sempre o xesticulaban todo, coma se calquera sardiña fose un atún de récord. E foi el, o home que nunca buscara, o home ao que non tivo que roubar o número de móbil con falsas premisas, o que a fixo feliz, a fixo nai, a fixo deixar de chorar frustrada por todo. E bastoulle cunha frase. Hoxe fáltache o sorriso, queres un, que me sobran?