Un bosque de tellados

A cidade transformouse baixo a miña ollada,
baixo a choiva e baixo o musgo dos tellados.
As chemineas comezaron a berrar segredos,
aproveitando o repicar da choiva na lousa,
e contáronlles aos gatos a historia de cando abrín o peito.

Faláronlles da cremalleira enferruxada que me surca a pel,
dixéronlles que ten un candado,
un pecho cunha combinación que ninguén sabe
e que ninguén pode lembrar se eu non quero.

Contaron de aquel día,
o mesmo día que baixo outros tellados
sucedían historias máis interesantes
e sobre outras rúas paseaba xente máis importante,
o día que che amosei a miña cremalleira enferruxada
e abrina só para ti.

Baixo as costelas,
nadaches, alumeando o camiño cunha lanterna,
descubrindo o que se cadra non che contara,
fixéchesme cóxegas no diafragma e entroume o himpo.
Rimos revolcándonos coma se houbese herba,
e aprendimos ben as leccións máis importantes:
riso absurdo de palabras, apertas de como durmir,
mapas de bicos a ningures,
navegación de sabas e conquista de almofadas.

Logo ti durmiches,
eu recollín canto me escapara do peito,
cores de máis para calquera, cancións lentas de máis para os puristas,
palabras de máis mesmo para mín.

Co son das olas, intentei lembrar as horas de tódolos días
e só puiden lembrar unhas poucas,
pero din en pensar que son as mellores
e que non as cambiaría
nin por días enteiros
nin por cremalleiras sen ferruxe.