De pequeno era birollo.
Tiña un ollo mirando para diante e o outro de esgueira.
Os médicos dixeron que era un ollo vago,
pero a el parecíalle o máis traballador dos dous.
Puxéronlle un parche no ollo bon
(así son as cousas para os maiores, ou boas, ou malas)
para que ollo malo volvera ao seu.
A idea pareceulle boa,
á fin e ao cabo, quería ter os ollos coma os máis.
Queixábase pouco do que proía aquelo,
do suor que lle escorregaba no verán,
e esforzábase en mirar, en ver todo.
Pero segundo pasaba o tempo
e o ollo vago se endereitaba,
decatouse de que deixaba de ver moitas cousas.
Por que non o avisaron os maiores
de que cos dous ollos dereitos non se vía igual?
Por que non avisara el aos maiores
de que o seu ollo vago vía fadas,
vía máis cores, monstros,
auroras boreais, princesas,
dragóns máxicos sobre as farolas?
Antes de que o ollo vago se endereitara de todo,
aproveitou para apuntar nun diario todo canto vía de esgueira.
Encheu páxinas e máis páxinas de debuxos e anotacións,
escribiu a todas horas,
todos os días,
ata que deixou de velas.
Cando, anos despois, sendo un famoso escritor,
lle preguntaron por aquel diario,
disque contou que descubrira a orixe de todas as historias.
O diario, dixo,
non era máis que a súa imaxinación,
que a el,
por desgracia,
no canto de virlle de serie metida na cabeza,
viñera nun ollo de esgueira,
nun ollo vago,
que, en realidade,
sempre fora o máis traballador dos dous.
We used to be so free
We were living for the love we had and
Living not for reality
Just my imagination - The Cranberries
We were living for the love we had and
Living not for reality
