17/10/09

Ollo vago



De pequeno era birollo.
Tiña un ollo mirando para diante e o outro de esgueira.

Os médicos dixeron que era un ollo vago,
pero a el parecíalle o máis traballador dos dous.

Puxéronlle un parche no ollo bon
(así son as cousas para os maiores, ou boas, ou malas)
para que ollo malo volvera ao seu.

A idea pareceulle boa,
á fin e ao cabo, quería ter os ollos coma os máis.
Queixábase pouco do que proía aquelo,
do suor que lle escorregaba no verán,
e esforzábase en mirar, en ver todo.

Pero segundo pasaba o tempo
e o ollo vago se endereitaba,
decatouse de que deixaba de ver moitas cousas.

Por que non o avisaron os maiores
de que cos dous ollos dereitos non se vía igual?
Por que non avisara el aos maiores
de que o seu ollo vago vía fadas,
vía máis cores, monstros,
auroras boreais, princesas,
dragóns máxicos sobre as farolas?

Antes de que o ollo vago se endereitara de todo,
aproveitou para apuntar nun diario todo canto vía de esgueira.
Encheu páxinas e máis páxinas de debuxos e anotacións,
escribiu a todas horas,
todos os días,
ata que deixou de velas.

Cando, anos despois, sendo un famoso escritor,
lle preguntaron por aquel diario,
disque contou que descubrira a orixe de todas as historias.

O diario, dixo,
non era máis que a súa imaxinación,
que a el,
por desgracia,
no canto de virlle de serie metida na cabeza,
viñera nun ollo de esgueira,

nun ollo vago,
que, en realidade,
sempre fora o máis traballador dos dous.



We used to be so free
We were living for the love we had and
Living not for reality

Just my imagination - The Cranberries

7 comentarios:

  1. Veo que has venido más preciosa que nunca.

    No tengo ningún ojo gandul, pero mis retinas estan peleadas. Una por ver lo diestro y la otra, lo siniestro.

    Besos dulces

    ResponderEliminar
  2. como tiene que ser, ver lo siniestro es casi un símbolo de deidad...

    gracias :)

    ResponderEliminar
  3. A percepción da realidade e tan diversa, tan rica en matices, que un nunca sabe cal é a certa, a verdadeira, a que non se espera.......

    ResponderEliminar
  4. Llego a tu blog a través del de mi hijo Alfonso y la lectura de tu gramática me ha deslumbrado (a pesar de que no sé gallego). Eres muy joven y me pareces ya una excelente escritora. Te felicito y, desde ahora, me dedicaré a los estudios filológicos en "corpo" y alma, siempre a través de tus sugerentes textos.

    ResponderEliminar
  5. Miguel, me has dejado colorada con tu comentario. Te agradezco muchísimo los halagos, y es un honor contar contigo como bloguero seguidor. Nos vemos en las gramáticas y en los ríos.

    ResponderEliminar
  6. aunque no soy virollo, seguirte resulta un pequeño esfuerzo. Del gallego conozco solamente el dulce acento y alguna palabra suelta. Me tomaré el tiempo y te diré algo más, un abrazo.

    ResponderEliminar
  7. pois penso que... que bonito! unha historia ben tenra. parabéns.

    ResponderEliminar

Dime que pensas...

ETIQUETAS