Bosquexo de personaxe (II)

O chef, no día que nos ocupa, sae fumar un cigarro, tras o servizo de ceas, a unha calexa
próxima. Si, el fuma, ás veces, porque hai xente tan gris que precisa de fumar para que lle pasen cousas, e el é deses. Fumaba xa na escola de hostelaría, onde, grazas ao cigarro ocasional entre clases, se decatou de que os fumadores formaban un grupo na porta, sobre todo no inverno, coma se o seu grupúsculo os resgardase do frío, coma se esa adición común lles aforrase o esforzo de buscar outras cousas que poderían ter en común, coma se así evitasen descubrir que nada máis os unía. El saía fumar e os outros fumadores entablaban conversas con el, como se xa tivese gañada a súa amizade. Fumar aforroulle, sen dúbida, esforzos de socialización, porque o noso chef non é un home de palabras, pero tampouco é un home de acción.

Naquel cigarro furtivo do día que nos ocupa, o chef pensaba niso. Na acción. En todas as accións que quedaran ás portas do seu ser, en todas as ambicións, ideas, movementos, réplicas e portazos que nunca dera. O chef pensaba na muller, esa lánguida beleza frustrada con todo que adoitaba agardalo na casa ao chegar. Xa non. Nunca máis o agardaría no sofá, durmida ante unha película calquera. Había xa dous días que o deixara e o que máis lle pesaba a el, baixo a palpitante luz da farola da calexa, era que ela tivera a forza de marchar, o estómago de dicir canto sentía e botalo para fóra, contra el, contra a porta da entrada pechándoa con forza ao marchar. O que máis doía era comprendela, entender que ninguén podía vivir cunha persoa así, coma el, encrequevellado por fóra, coma á procura do sal, que nunca está onde ten que estar, e encrequevellado por dentro, sen azos nas vísceras para botar as palabras fóra, sen fíos para mover as articulacións para nada. Un home desprovisto de apertas, ansiando toda a súa vida unha aperta allea. Quen era el para culpar á única persoa que o apertara sen pedir nada a cambio?