Bosquexo de personaxe (I)

A escea é unha cociña. A cociña dun restaurante.
E el, é o cociñeiro. O chef, lles chaman.
Podería ser un home novo duns trinta e poucos, pero semella un señor de trinta e tantos. Case sempre anda encorvado, coma á procura do sal sobre o mesado, que nunca está onde ten que estar. Na cociña, a súa desgarbada e torpe persoa de cotío móvese cunha áxil parsimonia que moitos poderían confundir con lentitude, pero que en realidade é unha sucesión de calmos movementos pensados e controlados que teñen como resultado un maxistral manexo das artes culinarias. El é a alma oculta daquel restaurante, un restaurante que na miña cabeza aínda non ten nome, pero do que sei que é un lugar cálido, con moita madeira, con botellas de bos viños nas paredes, elegante e simetricamente colocadas, con manteis colorados.
É un lugar de bon comer, destes nos que, sen un luxo excesivo, pero con clase, se poden degustar carnes no seu punto, con ese ton rosado, nunca sanguiñolento, que torna o músculo animal nun tecido suave e de sabor vigoroso, sempre acompañadas de bailes para o padal, en forma de tímidas salsas de froitos vermellos, de teimudas texturas de queixos do país, de verduras ao vapor deitadas no prato con meditada precisión. Tamén hai bos peixes, faltaría máis, os reis da prancha e do pucheiro, ben sexan á galega coas súas ameixiñas, ben abertos, ofrecéndose ao comensal con dourado esplendor e salsa de algas. A carta non é ampla, pero si satisfactoria. E todo é feito con coidada adicación polo noso personaxe, o chef, coa inestimable asistencia dos seus axudantes.
Os camareiros viven un mundo distinto ao da cociña. Ese mundo que el non coñece, pero ao que serve con precisión e puntualidade, para axudar a que non se desmorone, polo ben do local, sempre polo ben dun local que non é seu. El pensa nos camareiros, quere que estean contentos, se cadra, igual que quere que todo mundo estea contento. E o xefe estao. Porque non vaiades pensar que o xefe é unha mala persoa, un explotador sen escrúpulos, un contacartos calquera; o xefe é, de feito, un dos camareiros que atenden dilixentemente á clientela e el está contento con todos, contento co negocio, contento co traballo, mesmo se ás veces as cousas van un chisco a contracorrente e se fai costa arriba, logo todo volve ao seu e a cousa funciona.
Entendo que para que unha historia sexa interesante ten que haber alguén creando conflito. Pero non é o xefe. Os conflitos veñen moitas veces de dentro. E, máis veces aínda, de dentro da casa.