Logaritmo neperiano

Ela aparecéuseme como un problema sen solución, revolucionando toda a lóxica da física, cunha gravidade propia que aínda non sei ben se tiraba de min cara ao seu corpo ou me empurraba cara ao baleiro.

De toda canta beleza hai no mundo ela deu en buscar entre refugallos de laboratorio para me escoller, para deixarme descubrir o seu corpo de xeometría perfecta, un espazo entre X e Y de marabillosas e fluctuantes dimensións, onde os seos deixaban de ser factores numéricos, mesmo para un cateto coma min, onde o meu corpo feito hipotenusa tendía a infinito.

Ela era unha nova dimensión, unha personaxe máxica e fantástica capaz de ver o mundo a través dos ollos dun neno, de coidar coas apertas dunha nai e de loitar coa forza dunha muller. Por iso, comprender a súa mente era para min tan inacadable como resolver a conxetura de Poincaré (ai, Henri, moi só debiches de estar para dar cavilado tanto). O seu resultado era inconstante, a súa formulación voluble coma o máis inestable dos gases. Ela era un ser incrible, de risa constante, apertas de plumón e ideas de película. E eu crin que, se cadra, se daba coa súa estrutura molecular subatómica, non me sentiría tan pequeno ao seu lado.

Explícame que fas, dixo un día, quero entender os números.

Foi ese o momento no que sentín o baleiro ben preto. Que inxustiza! O único que me fai grande, o único que me fai especial ao teu carón son os números, pensei. Como darlle a chave da lóxica a quen non a necesita? Sería peor agravio que dicirlle a un neno que as fadas non existen. Sería matar unicornios. Excuseime, sen resposta, e volvín ao meu laboratorio con intención de buscar unha solución ao problema. Non durmín na casa. Non fun comer ao día seguinte. Só pensei e cavilei buscando o xeito de darlle unha resposta, evitando a toda costa que perdera a súa inocencia de coherente irracionalidade.

A resposta veume nun soño, tal como se a enviase ela, unha resposta tan sinxela como certa, e puiden á fin volver á casa, onde a atopei chorosa no sofá.

Pensei que non habías volver. Por que marchaches así?

Para buscarche unha resposta aos números. A única resposta. Ti es 3, e un chisco máis. Es 3,141593. Es pi, porque fas posible este círculo no que estamos, só nós. Ti es 2, case 3. Es 2,718281. Es o número de Neper. Porque sen ti, non hai solución ao logaritmo que son eu.