Ingredientes para 2 comensais:

A soidade na cociña nunca foi soidade.

Traspasar a soleira cara ao reducido habitáculo imprégname de calma, ralentiza os meus movementos, dotándoos de suavidade. Na miña pequena cociña móvome lixeira coma se bailase. Pico, corto, removo coa delicadeza de quen toca con paixón unha fermosa peza ao piano.

Na cociña só existiamos eu e os meus ingredientes. Con eles, cociñaba felicidade, outorgándolles a personalidade do que me faltaba, creando historias máis ca receitas, cociñando a realidade para que semellase menos crúa.

A vida na cociña semellaba ser completa. A cebola constituía ese cruel amante ao que non se pode deixar. Picándoa, cremos que conseguiremos cambiala, sacarlle o mellor partido e, neste proceso, non conseguimos máis ca bágoas. Merece a pena, no entanto, pois unha vez que pasa a rozar a tixola, cunha fina capa de aceite de oliva de penetrante arrecendo, a cebola adícanos bailes de ledicia, mentres se torna transparente ou, se o lume é dispensado mainiño abondo tempo, dourada e doce. Sen a cebola, poucas historias de fogóns verían a luz. Se cadra, entre as excepcións, están os fillos máis delicados, coma os bebés biscoito, que deben ser feitos con tento. As sensibles claras erguidas e medradas, combínanse moi paseniño coas xemas, o azucre e fariña, pero o coidado na preparación non queda na mestura. Unha vez no forno, non nos podemos alonxar. Coma quen lle le un conto a un neno, o biscoito debe ser observado, mentres nos ofrece unha beleza incomparable xurdindo do seu molde, dourándose e arrecendendo a cociña de avoa. Tamén se lle contan contos á pasta. Tende o cociñeiro pouco douto a botar a pasta á auga fervendo e a abandonala sen escrúpulos. Nada máis incorrecto: a pasta precisa amor, precisa atención e coidados, precisa dun tempo xusto, correcto, tanto coma dun bon aceite de oliva.

A miña cociña dábame alegrías a centos, sorprendíame cos resultados, mesmo se a idea de engadir novos ingredientes fose miña. Nela descubrín a insuperable sensación que se produce coa mistura de sabores e texturas: o follado estralando crocante entre as encías para deixar paso a unha suave carne de polo, de toques salgados, rechea da suavidade de trigueiros e cebola, e acompañada da dozura da mazá feita compota. Volvín á infancia coas castañas asadas, misturadas coa idade adulta en forma de confit de zancos de pato. Visitei á miña nai entre grelos, fabas e lacón. Sorrín con ledicia ante un bacallau ao pil pil, feito sen trampa, cunha longa vixilancia arrolado na súa cazola.

Adoitaba quedar marinando nesta agradable sensación a cotío, impregnádome das sensacións de olores e sabores, mais, agora confésovos, enganábame entre fogóns. Porque, unha vez que as miñas preparacións tocaban o prato e pasaban á mesa, a maxia esfumábase. Ninguén me acompañaba. Tornábaseme insípida a victoria, o máis delicioso bocado, non tendo con quen compartir a miña creación. De certo viñan amigos ás veces, e non negarei a grande alegría que me supuña, pero a situación cotiá arrastrábame, sen eu sabelo, ao suicidio culinario da pasta de sobre e da pizza prefabricada.

E logo entrou el na miña vida. Pouco a pouco, paseniño, como se desconxela o bonito de miña nai na neveira, e tornouse un compañeiro dos meus ingredientes, e meu, na cociña e na mesa. Nun enganoso corpo espigado, o seu estómago agarda impaciente todas as preparacións, goza coma un neno nunha feira de cada receita e agradece cuns deliciosos beizos calquera invención culinaria. El toma vinganza por mín da cebola, devólveme á infancia mesmo sen castañas e cocíñame a realidade para gozarmos dos sabores da vida, dentro e fóra dos pratos. Se non me engano, mesmo me ten preparadas fiambreiras para o futuro, caldo de polo para os invernos, bonito con tomate para as visitas familiares.

El fíxome bailar entre táboas de cortar á calor do butano, fíxome música co crocante son do pan recén feito e cortoume o tempo en xuliana para que gozasemos xuntos, facendo receitas de bicos e demostrando que a soidade nunca lle gañará á compañía na cociña. Porque ademais, a mín nunca se me deu ben o arroz e el... el ponme cremosa coma un risotto.

*Relato enviado ao certame Adiala 2009