Foto: Sabela González - Morás, 2011
Espertar
e sentir todos os días domingos
lentos
longos
grandes
inmensos
nosos
Durmir
e soñar realidades
porque vivimos soños
e falámonos bicos
Ti e máis eu sabemos que ninguén durme coma nós
Coitados aqueles que esquecen dicir "bos días"
e nunca espertan en domingos coma os nosos
lentos
longos
grandes
inmensos
Genial, me encanta!!!
ResponderEliminarbesos
Sabe
que me dis das que espertamos con angustia.
ResponderEliminarQue iso non pode ser! Sempre hai un motivo para sorrir ao espertar nun novo día. Por exemplo, o feito de espertar nun novo día! Apertas!
ResponderEliminarsunday morning coming down, cantaba outro... pero si, que doces son as mañás de domingo.
ResponderEliminarEncántame o agarimo e dozura que agochan estes versos;ay, os domingos...
ResponderEliminarNoraboa! Seguirei o teu blog, porque de veras, gustoume moito, moito!
Un aperta e non deixes nunca de escribir! ;-)
Grazas, Aída! Unha aperta grande!
ResponderEliminar