 |
| Imaxe inspiradora via Décalage |
Non hai piano abondo ominoso
para narrar a túa fuxida.
Preciso violíns rechiando,
bombos latexando,
voces de coro infantil co máis profundo laio.
Pechaches a porta a modiño
e os ollos dun golpe
para correr no frío,
na soidade,
para correr cega de bágoas
sen ver os teus pés.
Son eses,
os que aboian sobre a grava,
os que impactan no mundo,
os que tropezan cedo
por fuxires tarde e sen música,
por non correres dabondo,
coma el.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Dime que pensas...