 |
| Obra de Maruja Mallo |
Marcela corre cos pés de chumbo e o corazón de pedra.
Marcela sempre corre e esvara e cae e máncase máis adentro de onde doe.
Ai, Marcela.
Hai medo en todas as chamadas,
hai bágoas onde debería haber palabras pero,
co tempo, das en crer que
se pensas en todo o malo que pode acontecer
evitarás que suceda.
Non funciona así, Marcela,
e nunca vas durmir tranquila.
Marcela corre cos pés de laios e o corazón ateigado.
Se nin sequera lle queres, deixa de pensar na súa morte.
Se non queres estar cando esperte,
deixa de chorar porque durma.
Ai, Marcela.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Dime que pensas...