Se cadra era unha vil trama deseñada por un demo coñón.
Se cadra non era máis ca un macguffin dos de Hitchcock,
un detalle perfectamente intercambiable na súa vida
inserto no contexto co único fin de darlle suspense á historia.
O suspense, neste caso metamorfosado en cólera e nerviosismo,
pode crear, aínda que se pense o contrario,
unha explosión de ideas dignas da imaxinación máis portentosa.
Iso si, esta xeración de ideas tende a centrarse na tortura e na dor.
No seu caso, todo aquel material de oficina parecía converterse en malignas armas
coas que dar unha incerta solución aos seus problemas.
Enténdase, unha forma de dar morte á causante da ira en si mesma.
Visualizouna atada a unha cadeira pola cinta adhesiva oficial da universidade.
Logo, toda a gama de funxibles do escritorio ofrecía vastas posibilidades.
O celo para suxeitar as pálpebras abertas,
as grampas, nos beizos por suposto,
os clips, baixo as uñas...
A chegada da hora de saída sacouna da ensoñación.
Viría ben unha tila.
E manterse lonxe dos clips.
E lonxe daquela macguffin do sur.
Y de la taladradora de papel, que seguro que hace unos agujeros cojonudos en la memoria (imagínate con el Señor Memoria de Hitchcock ;))
ResponderEliminar