Cando Jacinto José
Álvarez González se decidiu polo seudónimo J. J. Algón para os seus libros, concedeulle
a súa primeira entrevista mental a un medio autonómico. Foi a primeira e a
última. Convencido de que as súas inexistentes novelas se convertirían nos
famosos best-sellers que merecerían
ser, o listón subiu rapidamente, pasando pola prensa escrita nacional ata un
programa especial de Página 2, sen
esquecer breves incursións nos talk-shows
nocturnos norteamericanos.
J. J. Algón
brillaba naquelas entrevistas como o persoeiro que era, con comentarios áxiles
á vez que meditados e con titulares regalados de sentencias tremendamente
poéticas. Pero, mentres J. J. vendía libros sorríndolle ás cámaras, a Jacinto
José Álvarez González esquecéralle a parte máis importante do asunto: escribir.
O seu problema non
era só encher páxinas nin atopar historias interesantes de contar, o maior
obstáculo no seu camiño era unha escandalosa ineptitude para a escritura, un
pésimo dominio da lingua, insólito en tan ávido lector, mesturado coa preguiza
de quen cre sabelo todo. A combinación de ambos parámetros viña significar que,
ante a primeira dificultade gramatical, sempre parecía máis interesante ofrecer
unha entrevista imaxinaria que aprender nada novo. De todos xeitos, non
precisaría saber nada unha vez que fose famoso.
Á familia
vendéralle que estudaría biblioteconomía e documentación polo seu grande amor
aos libros, cousa que non era mentira, pero, no fondo, fascinábao poder contar
na súa biografía como xurdira dun fondo documental universitario o grande J.J.,
cun santo grial nas mans, un libro que o catapultaría a un pedestal dende o que
diría non ter esquecido os seus humildes comezos na biblioteca da facultade de
filoloxía.
Como era de
esperar, a trintena pillouno sen santo grial, selando préstamos, botando
sorrisos falsos aos lingüistas sabichóns que rían do seu pluscuamperfecto sen
compoñer e do seu castrapo incorrixible, e botando sorrisos inútiles ás
universitarias de amplios escotes e escasas faldas. Gozaba da sorte, non
obstante, de gustar do seu traballo, e o paso dos anos non cambiara o seu san
costume de curiosear que libros collía a xente, de follealos para comprobar se
a el lle gustarían, de imaxinar a personalidade dos lectores segundo o libro e
a personalidade do libro de acordo cos seus lectores. Nunha das súas incursións
entre os volumes recén devoltos, como en tantas outras ocasións, atopou un
anaco de papel. Este anaco de papel non era un roto de folla cuadriculada, como
era habitual, senón un rectángulo perfecto de papel azulado, con letra
mecanografada no reverso. E todas as letras mecanografadas, coma as
manuscritas, merecen ser lidas:
Páguese al portador la cantidad de
#150.000# €
Ciento cincuenta mil euros
Jacinto quedou
pálido e sen alento e releu o papel varias veces. Deulle corenta mil voltas,
buscou a marca de auga, procurou en Google datos do banco de procedencia e
todo, absolutamente todo, apuntaba a que era un cheque de verdade, un cheque ao
portador.
Durante o resto da
xornada sentiuse flotar, elevado por unha forza superior dentro do peto dos
vaqueiros e pagou prazos mentais da hipoteca con sorriso de imbécil. Ao día
seguinte, martes, o cheque seguía no peto, facéndolle ferver a nádega, e, co
pulso a lle tremer, deu apuntado na axenda “Cheque”. O mércores non chegou a
tempo á sucursal e tivo que ir para a casa co picor do papeliño no peto
traseiro, tatuándolle o cu con varios ceros e amosándolle no maxín un iate
listo para arbolar no pantalán do náutico.
O xoves era o día,
os xoves abren pola tarde. Era un día que sempre lle gustara e este ía
gustarlle aínda máis. Traballou ausente toda a mañá, cunha urxencia que o comía
por dentro e para almorzar abondoulle con uñas e padrastros. Na cola da
sucursal, cuberto de suor, custáballe estar quedo, tremíanlle os xeonllos,
aínda que o fervor da nádega case desaparecera… Agora que paraba pensalo, non
sentía ningún calor. Botou a man á cacha e non sentiu contido ningún no peto.
De feito, non había peto. Saíu da oficina correndo, encarnado de carraxe,
rosmando para si “seré gilipollas, seré
gilipollas” sen parar ata a porta do seu piso.
Ao entrar, a
lavadora viña de rematar o centrifugado. A roupa do tambor estaba cuberta
dunhas folerpiñas azuladas.
