Moitos ceros

Ilustración orixinal de Cinta Arribas

Cando Jacinto José Álvarez González se decidiu polo seudónimo J. J. Algón para os seus libros, concedeulle a súa primeira entrevista mental a un medio autonómico. Foi a primeira e a última. Convencido de que as súas inexistentes novelas se convertirían nos famosos best-sellers que merecerían ser, o listón subiu rapidamente, pasando pola prensa escrita nacional ata un programa especial de Página 2, sen esquecer breves incursións nos talk-shows nocturnos norteamericanos.

J. J. Algón brillaba naquelas entrevistas como o persoeiro que era, con comentarios áxiles á vez que meditados e con titulares regalados de sentencias tremendamente poéticas. Pero, mentres J. J. vendía libros sorríndolle ás cámaras, a Jacinto José Álvarez González esquecéralle a parte máis importante do asunto: escribir.

O seu problema non era só encher páxinas nin atopar historias interesantes de contar, o maior obstáculo no seu camiño era unha escandalosa ineptitude para a escritura, un pésimo dominio da lingua, insólito en tan ávido lector, mesturado coa preguiza de quen cre sabelo todo. A combinación de ambos parámetros viña significar que, ante a primeira dificultade gramatical, sempre parecía máis interesante ofrecer unha entrevista imaxinaria que aprender nada novo. De todos xeitos, non precisaría saber nada unha vez que fose famoso.

Á familia vendéralle que estudaría biblioteconomía e documentación polo seu grande amor aos libros, cousa que non era mentira, pero, no fondo, fascinábao poder contar na súa biografía como xurdira dun fondo documental universitario o grande J.J., cun santo grial nas mans, un libro que o catapultaría a un pedestal dende o que diría non ter esquecido os seus humildes comezos na biblioteca da facultade de filoloxía.

Como era de esperar, a trintena pillouno sen santo grial, selando préstamos, botando sorrisos falsos aos lingüistas sabichóns que rían do seu pluscuamperfecto sen compoñer e do seu castrapo incorrixible, e botando sorrisos inútiles ás universitarias de amplios escotes e escasas faldas. Gozaba da sorte, non obstante, de gustar do seu traballo, e o paso dos anos non cambiara o seu san costume de curiosear que libros collía a xente, de follealos para comprobar se a el lle gustarían, de imaxinar a personalidade dos lectores segundo o libro e a personalidade do libro de acordo cos seus lectores. Nunha das súas incursións entre os volumes recén devoltos, como en tantas outras ocasións, atopou un anaco de papel. Este anaco de papel non era un roto de folla cuadriculada, como era habitual, senón un rectángulo perfecto de papel azulado, con letra mecanografada no reverso. E todas as letras mecanografadas, coma as manuscritas, merecen ser lidas:

Páguese al portador la cantidad de #150.000# €
Ciento cincuenta mil euros

Jacinto quedou pálido e sen alento e releu o papel varias veces. Deulle corenta mil voltas, buscou a marca de auga, procurou en Google datos do banco de procedencia e todo, absolutamente todo, apuntaba a que era un cheque de verdade, un cheque ao portador.

Durante o resto da xornada sentiuse flotar, elevado por unha forza superior dentro do peto dos vaqueiros e pagou prazos mentais da hipoteca con sorriso de imbécil. Ao día seguinte, martes, o cheque seguía no peto, facéndolle ferver a nádega, e, co pulso a lle tremer, deu apuntado na axenda “Cheque”. O mércores non chegou a tempo á sucursal e tivo que ir para a casa co picor do papeliño no peto traseiro, tatuándolle o cu con varios ceros e amosándolle no maxín un iate listo para arbolar no pantalán do náutico.

O xoves era o día, os xoves abren pola tarde. Era un día que sempre lle gustara e este ía gustarlle aínda máis. Traballou ausente toda a mañá, cunha urxencia que o comía por dentro e para almorzar abondoulle con uñas e padrastros. Na cola da sucursal, cuberto de suor, custáballe estar quedo, tremíanlle os xeonllos, aínda que o fervor da nádega case desaparecera… Agora que paraba pensalo, non sentía ningún calor. Botou a man á cacha e non sentiu contido ningún no peto. De feito, non había peto. Saíu da oficina correndo, encarnado de carraxe, rosmando para si “seré gilipollas, seré gilipollas” sen parar ata a porta do seu piso.

Ao entrar, a lavadora viña de rematar o centrifugado. A roupa do tambor estaba cuberta dunhas folerpiñas azuladas.

 Máis ilustracións de Cinta Arribas no seu blog.