Pour qu'on y reste

Se o frío non che encolleu as dedas

é que non vai abondo.

Se cadra escorrentámolo

con café

con apertas

con whisky

con palabras

con olladas

nun bar de tenue luz amarela

e cabichas no chan.

Parei o tempo e mireite dende outros ángulos.

Eras un perfil recén debuxado,

unha silueta alongada sobre min,

unha sombra na parede,

unha ollada atenta,

un pensamento perdido.

Dinche un toque no ombro

e saqueite da man daquela fantasía estática.

Eu debín quedar atrapada.

Sinto non ter escoitado o que dixeches entón,

perdinme ollándote.

Perdinme en risos de tragaperras,

aloumiñeite enteiro co pensamento,

din voltas no aire nun tambor de lavadora

e estoupáronme fogos artificiais

nas puntas dos cabelos.

É a miña maneira de convidarte ás miñas sabas novas.

É como te quero arrastrar, espir, bicar, apertar.

É como debuxo como moverme sobre ti,

debaixo de ti,

onda ti.

É como rematamos rindo ao amencer,

como nunca espertamos de verdade,

como,

pouco a pouco,

nos esperta só a pel e percorrémonos coas mans

ata percorrernos cos corpos cálidos,

tensos, excitados,

suspirando,

xemindo,

eu calo,

ti non,

e...

E co sexo encóllenseme as dedas.

Coma co frío.

'cause when i look at you
i squint
you are that beautiful

slide - Ani Difranco

I got a burning passion in my throat.
I got a burning passion inside me.
I got a job that wastes my time and gift.
I got a life that needs a serious lift.

more for me - Tegan and Sara

Porque hoxe é inverno

Porque hoxe é inverno

os espellos reflicten néboa.

Na miña rúa só pasan homes con gabáns

todos teñen a mesma cara

todos se saúdan cun aceno da cabeza

todos levan maletíns de coiro

cheos de reloxios.

Os tellados detrás de Manuel Núñez

estanse convertindo en París

e os homes dos gabáns non tardarán en asaltalos.

[18ème arrondissement.

montmartre.]

As bailarinas mortas sairán do Moulin Rouge
(aló pola Ronda de Don Bosco)
correndo,
axitando plumas e sosténs
e abrirán os peitos sanguiñolentos
baleiros
e pediranlles reloxios
que lles devolvan o ritmo
que accionen as pernas
que substitúan os corazóns que perderon
nunha partida de póker cando querían gañar diamantes.

Os peitos péchanse con candado
e os homes dos gabáns gardan as chaves nos maletíns
antes de subir aos tellados
detrás de Manuel Núñez
en París


Antes de xogar á brisca con cadáveres
e ao xadrez con magos
apostando os corazóns perdidos
das bailarinas mortas do Moulin Rouge.

that i would be great if i was no longer queen
that i would be grand if i was not all knowing

that i would be loved even when i numb myself
that i would be good even when i'm overwhelmed
that i would be loved even when i was fuming
that i would be good even if i was clingy
That i would be good -- Alanis Morissette

Isto, iso, aquilo

Douche dúas oportunidades.


Tes que adiviñar
que me fai rir
que me fai chorar
que me fai calar


Iso pasa pouco, xa o sei.

Lembras cando el saltou ao mar pensando que era whisky?
Dixera que os xeos eran dos malos e xa se desfixeran.
Creu que o faro era o limón.
E papou auga a esgalla sen notar o sal.
Logo durmiu de día. El sempre durme de día.




Lembras cando chovía porque eu choraba
ou
eu choraba porque chovía?
Xa non sei.
Sei que se che abriron cremalleiras nos brazos, nas pernas, no peito
e te convertiche nun edredón de plumas
e nun pano
e nun fogar
todo ao mesmo tempo.

(e na morna escuridade do teu interior

bicábanme mil beizos)

Lembras cando saín do meu corpo para verte durmir ao meu carón?

Foi aquel día que me rebentou a pel de tanto sentir

e tiveches que coserma con aloumiños.

(agora teño cicatrices
e ti tes que percorrelas todas para investigarme
e descubrirme
e conquistarme
e derreterme)

Lembras cando tiveches que adiviñar que me fai rir?

Esta é a máis importante das tres.

(tamén é a máis fácil)

Porque só se a intentas adiviñar non volverei chorar

e ficarei calada

pensando que o mar é cervexa

contando as miñas cicatrices

pedíndoche que as percorras

que me descubras

que me conquistes

que me derritas

coma os xeos dos malos,

rápido,

ata desaparecer na cocacola.

And I can still smell you on my fingers and taste you on my breath;
Stepping through brilliant shades,
All the color you bring,
This time, this time, this time,
Is fine just as it is.
Today is whatever I want it to mean
Beth Orton -- Central Reservation (Then Again Version)

Sen chumbo

Dende onde te miro, dáme o sol nos ollos e éntrame o frío nos ósos.

Dende aquí, non me oes, así que berro.

Dende aquí, non me ves, así que lanzo fotos feitas avións de papel.

Onde estou hai remuíños de voces e estrondos de teclas.

Qwertys no rural.

Onde estou choven olladas, estrelas e xeada.

Vixíame Orión.

Coma sempre.

Póñoche outra?

... e poñerás.... pero sen chumbo, que levo o coche...

Aquí hai rebumbios de xente-globo.

Nenas nas nubes de perfil.

(¿Que pasa se as pinchas?)

Hai quen hoxe suma coma mín de novo

2+6=5+3
[felicidades]

Hai ratos que comen vinilos dos 70.

Hai detectives con gabáns que sospeitan de mín.

Fuman pipas de marihuana e pensan que estou a bailar.

Non, señor, eu non lle bailo.

Hoxe non.

Outro día.

Sobre a area.
Con zapatos novos, se cadra.

Envolta en ti.

Oíches iso?

Terei que berrarcho.

Velaí vai outra foto.

Gárdame un mimo e levareiche máis.

Fotos: Raquel Campos

You and I should ride the coast
and wind up in our favourite coats
just miles away

The Day We Caught The Train -- Ocean Colour Scene

A primeira era

A primeira era a que esculpía letras en porexpán.

Gardábaas nun cuarto poerento, algunhas apiladas, outras estradas sen máis.

Ás veces formaban sílabas, palabras.

Se cadra se marchara de vacacións volvería para atopar poemas engarzados ata o teito.

Pero nunca marchaba de vacacións.

Cando remataba de redondear os bordes das letras, pintábaas de negro.

A última quedara con regueiros grisentos.

Pero moitas tiñan regueiros de pintura corrida.

Sería das bágoas. Sería do sol.

Ao chegar aquel amencer á casa, decidiu que a seguinte sería un 'a'.
Deixou a cazadora e o bolso estrados no sofá e non se molestou en acender a luz.

Xa logo amencería.

Tallou a forma, tosca, bosquexada, un 'a' de máquina de escribir.

Observouna, queda, varias veces, dende un metro, dende dous.

Logo ollou as boliñas brancas do chan e quixo deitarse nelas.

Coma se fosen neve, para facer anxos gardiáns de bólas de porexpán.

O 'a' quedou alí, facendo unha sombra alongada coa luz do sol.

A primeira adormeceu.

Non sabía que non o remataría nunca.

(e, cando durmeu, as fadas do porexpán agarráronlle as pálpebras para asegurarse de que soñara, daba igual con qué. eu olleinas cunha lupa e logo marchei a modiño sen espertala, pero xusto entón, soou o teléfono)

and some vicious whispering voice 
keeps saying you have no choice 
(...)
the pouring rain is no place for a bicycle ride 
try to hit the breaks 
and you slide 
and you slide 
and you slide 

Slide -- Ani Difranco

A vulnerabilidade da noite

Esquecín a coraza na casa e saín en carne viva.
Foi estrañamente agradable sentir o vento entre os tendóns.
Mesmo me detiven un anaco a observar cómo se contraían os músculos, húmidos e rosados.

Cando un esquece a coraza deixa máis que pel ou ferros.
Deixa as armas, coma se o resto do tempo foramos amazonas, guerreiras, murallas de granito protexidas por arqueiros.
Deixa o valor e a mercromina.
Que a mercromina cura todo.

Pero sinte tan fortes os bicos coma os puñais.
Sinte coma se fora do revés.
E as cóxegas no estómago son tornados de ilusión.
E as caricias son terremotos de pracer.
E os bicos no pescozo son xemidos atronadores que che piden que non pares.

Non pares.
Que esquecín a coraza e son vulnerable.
Non pares.
Que te sinto tras as veas, atrapado en mín.
Non pares.
Que mañá poida que non a esqueza.

E poida que un arqueiro me defenda de ti.
Mesmo se eu non quero.




and I roll over
and taste the pillow with my grin
Shy -- Ani Difranco


I know men are delicate origami creatures
who need women to unfold them
hold them when they cry
Origami -- Ani Difranco

Quero un

Se non fora de louza tería sangue no canto de letras esmaltadas.

Viría de serie con vísceras que me latexasen e me fixesen funcionar.

Un estómago que encher. Un intestino que baleirar.

Se non fora brillante por fóra podería selo por dentro.

Pregúntome se venderán en liña bágoas,

uñas que medren,

corazóns.

E se hai páxinas de contactos para atopar quen lles dea corda.

Papel Cebola

A miña pel é de papel cebola.

Podes percorrer o camiño das veas co dedo

por todo o meu corpo

esquiva os lunares, as cicatrices, as marcas.

A miña pel é de papel cebola.

Podo verte cos ollos pechados,

pode delatarme o corazón

se o ves latexar, con forza, brillando baixo o transparente peito.

And sometimes you're happy,
Sometimes you cry.
Half of me is ocean,
Half of me is sky.
Walls -- Tom Petty & The Heartbreakers

Caixas de min

Agochei palabras debaixo da alfombra.

Nuns días marcho e, para a mudanza,
terei que agochalas nunha caixa de zapatos.

Como todo. Como a colección de posavasos.

Logo a miña caixa de palabras e eu volveremos.

Aí.

Uns días.
Eses días terei que abrila varias veces.
Atarei unhas palabras a outras e farei colgantes de agasallo para amigas,
outras heinas coser e facer camisetas de moda.
Tamén as pegarei en tarxetas de aniversario,
en libros
e no corpo.

Cun par de bicos adheriranse perfectamente,
negro sobre branco,
times new roman no embigo
e confesións en arial nas fazulas.

Nuns días marcho e, para a mudanza,
levo apertas en mochilas e bicos en maletas.
Levo ganas de volver nos pés,
aos que lles pesa a incertidume de a onde van.

Mentres vaian,
e teña mochilas,
todo irá ben.

And I'm surrounded
You spill
All alive and brand new
And I'll forget about you long enough
To forget why I need to

And I saw
Pictures in my head
And I swear I saw you opening up again
Cuz I would be heavenly if
Baby you'd just rescue me now

I Saw -- Matt Nathanson

O baúl

Ela regaloume un agarimo e metino nun baúl.
É un baúl de letras que raspan as mans ao rebuscar,
pero as feridas logo non proen nin doen,
semellan sopros, aloumiños, bicos tenros.

De súpeto,
botei de menos envolverme en sabas de apertas,
durmir en puzzles, rir sobre a escuma dunha caña ao sol.
Se cadra,
no fondo do baúl quedara algún bico tenro para lembralo.

Busquei entre as letras ata atopalo.
Co b
fixen un caramelo,
co i
prendín unha candea,
co c e co o
montei unha cunca.

A tenrura foi entón fume de café quente
e vinte nas ondas coma un espellismo.
Saudei coma man e sorrín,
pero non me viches.

De súpeto,
botei de menos envolverme en edredóns de bicos,
Se cadra,
xa non me ves.

I'm so far away and i just can't see you
I'm so far along and i just don't need you
I'm so alone
So alone

Speak Slow - Tegan & Sara

As miñas ideas

Uns días revólvense as ideas e outros póñense en fila e agardan o seu turno.

Deixei correr a auga da ducha mentres lavaba os dentes e o espello amosoume unha caixa torácica baleira.

Sei que non está baleira, díxenlle, amósame a cabeza.

Na superficie cristalina reflectíronse rostros, lugares, un remuíño de elementos indescritibles na miña fronte. Unha desorde aterradora, un novo caderno mental de historias, pensamentos e problemas esaxerados. Abaneei a cabeza con pesar e metinme na ducha.

Por que o fas?, díxome tras a cortina. Por que lle das voltas a todo?

Non o poido evitar, respondinlle á miña personaxe, non poido evitar pensar!

Xa somos moitos aquí dentro, sabes? E se temos que enfrontarnos tamén aos teus problemas e loitar polos teus desexos non imos dar feito.

Asomei a cabeza chea de escuma pola cortina. Mirábame dende o bidé, sentada. Era estrañamente semellante a min, pero máis dereita, ben peinada, sen bolsas baixo os ollos. Espreitábame agardando unha resposta que non me deu tempo a dar.

Poderías sacar a algúns. As bruxas comezan a impacientarse e as amazonas están confusas cos cambios de argumento! E nin che conto como andamos as Eus... unhas afogando en apertas, outras chorando, outras perseguindo recordos e fantasías sexuais... Unha desfeita...

E ti cal es?, preguntei con curiosidade mentres aclaraba o acondicionador.

A que non sae nunca.

Por que non saes?

Porque son feliz. Estou segura de min mesma e sei que o conseguiremos. Mesmo se aínda así siga sen saír. Daquela virán ideas novas e sairán as Eus namoradas, as lascivas, logo as tristes e nostálxicas de novo... E eu quedarei aquí. Pero non me importa. Teño que coidar de ti.

Saín da ducha e envolvinme na toalla. Mirei para ela abraiada, sen saber que dicir. Ela sorriume de esgueira, cun estraño cariño, coma se me estivese a confortar.

Tes un lenzo enorme. Éncheo.

Os seus ollos agardaban un asentimento. Dinllo.

Intentareino. Ordenarei todo o que poida e sacarei a uns cantos, prométocho, díxenlle.

Ela sorriu de novo co mesmo furado nos dentes que teño eu. Abaixeime para enroscar a toalla na cabeza e cando me erguín xa non estaba.

Mireime ao espello de novo. Esta vez só vin o meu reflexo. Puxen a lentilla.

E sabes que? O mundo tamén é un lenzo.

You'll be loved, you'll be loved
Like you never have known
And the memories of me
Will seem more like bad dreams
Just a series of blurs
Like I never occurred
Someday you will be loved

Someday you will be loved -- Death Cab for Cutie

Nunha rúa

Na escura esquina, iluminada só por un farol parpadeante e epiléptico como nas películas de misterio, acendeu un pitillo e logo mirou ao seu redor. A azulada escuridade das rúas, húmidas, tremendo ante o reflexo das poucas luces que ousaban erguerse na noite, estaba baleira. Só ela. De pé. Calada ata os ósos, incapaz de diferenciar entre choiva e bágoas no seu rostro.

Botou a andar cara ao ningures de diante e os seus pasos resoaron e crearon ritmos acompañados de salpicaduras dun ton agudo. Plom (pshtí, pshtí), plom (pshtí, pshtí). Ese era o son da rúa, a rúa que vía a duras penas, a través de entrepechados ollos, a través de bágoas, pingas de choiva e fume gastado de absurdas necesidades e preocupacións.

Cando xa avanzara varios metros e sobrepasado uns cinco coches aparcados, dinme conta de que as miñas protagonistas sempre son mulleres. Cambieille o longo abrigo por unha cazadora de coiro de aviador; quiteille os tacóns para convertilos nuns zapatos clásicos, de sola, dunha cor marrón clara que coa choiva se escurecera. Acurteille o pelo e transformeille o rostro no dun home novo, engadindo unha suave barba de tres días.

Na rúa, só estaba el. E el non choraba. Apartaba a auga dos ollos co dorso da man e fumaba só por costume. El camiñaba con rumbo, cara ao local onde o esperaban os seus amigos, baleirando copas de ron e enchendo cinceiros.

Non sei qué pensaba. Iso nunca o teño claro. Non sei por que sacou do peto o móbil e marcou o número dela. Ela colleuno en seguidiña e respondeu que estaba ben. El aledouse de que fora así, pero non sei se se preguntou se era certo. Se puidera falar dela, se estivera na escura rúa na que estamos, eu preguntaríamo... Non creo que fora certo. Pero el non o sabe. El só lle conta onde vai, que fixo, que tal está, o de sempre. Ela parece que lle deixa falar e logo debe dicirlle que non vai a ningún sitio, contaralle o que fixo, seguramente minta ao dicir que tal está, o de sempre. Despídense e mándanse bicos. Os del non sei como son, os dela son estrañamente sinceiros.

El garda o móbil, empuxa a porta do bar e saúda aos seus amigos. Falarán, bailarán e beberán. Ela non sei que vai facer. E eu... eu desexaría que na escura rúa estivese ela, porque sempre sei o que pensa, mesmo cando ela non o sabe.

You left your thumbprint inside me
now for months it seems
but mine only brushes your soft surface

Jason Mraz -- 0% Interest

They will see us waving from such great heights...

Oíno asubiarme ao oído. Asubioume o estribillo de Such Great Heights e namoreime nun segundo. Latexábame o estómago só de pensar qué máis me podía asubiar. Se cadra tararearíame, ou mesmo cantaría... Si, algún día el podería ser o que me cantase algo de David Gray ou ata Overlap.

Sorrín tanto que se me abreu a cabeza. Pecheina rapidamente para que non se decatase de que son unha extraterrestre. Aínda non sei se lle gustan as extraterrestres azuis. E fun cara a el, cara o seu asubío, co ruído das ondas de fondo. Un camareiro no medio da nada tirou unha caña e salpicou escuma coma se fose neve. Un mineiro nunha alcantarilla fixo bailar a súa cabeza, creando co seu foco incribles xogos de luz no ceo coma se chamase a Batman. El abriu os brazos e sumerxinme de cabeza na súa aperta. Soaron vítores, aplausos e ovacións, caeron serpentinas e confeti, e unha banda de música con majorettes tocou unha canción.

El sorría tanto que, se fose un extraterrestre, abriríaselle a cabeza. Bicoume e tarareoume The New Year dentro da súa aperta. E eu si que me sentín diferente. Tanto, que non me importaba ser azul. Tanto, que me latexaron os poros e me suou o corazón. Tanto, que saquei unha polaroid chiscando un ollo. Pero non lla ensinei. Gardeina na boca ata máis tarde e logo escondinma na cabeza. Segue aí. Así ás veces míroa e oio cómo me cantaba ao oído.

I am thinking it's a sign
that the freckles in our eyes are mirror images
and when we kiss they're perfectly aligned
And I have to speculate
that God himself did make
us into corresponding shapes
like puzzle pieces from the clay

The Postal Service -- Such Great Heights

Fuga

Tiven que poñer un tapón na tempa.

Estaba segura de que se me perdera algo. Poida que me dera conta tarde de máis... Polo chan había datas de aniversarios, números de teléfono e unha receita de biscoito. Tireime de xeonllos e comecei a facer un montonciño de recordos e datos. Baixo o sofá chegaran algunhas fotos comprometedoras e preto da tele, unha película do verán pasado.

Como non sabía se os recordos se poden mover, collín unha bolsa de conxelados das grandes para metelos todos e que non fuxisen outra vez. Revisei o salón de arriba a abaixo, movín os mobles, faltaba algo... Acabei derrumbándome no sofá, aferrando a bolsa de conxelados con todas as miñas forzas.

Na miña tempa esquerda, o tapón de cortiza vibraba. Había que facelo moi rápido ou poderían saírme máis cousas. Roín a esquina da bolsa e apretei o buraco con dous dedos. Era unha desas ocasións nas que faltan mans. Como quitar o tapón e introducir os meus recordos coa miña manga pasteleira improvisada sen que escapasen máis? Pois rápido e con coidado. Apretando a bolsa con firmeza e pechando os ollos con moita forza para aspiralo todo para adentro. 29 de xullo de 1981. 4 de maio de 2006. 655678906. A túa cara ao sol. Os meus beizos no teu pescozo. Unha viaxe á casa no meu coche. Tapón outra vez.

Que susto. Máis tarde, heille poñer unha tirita. Pero primeiro teño que atopar as túas mans.

Acuarelas

El vía as cousas dunha forma diferente. Cando me miraba a min, vía unha bailarina de circo saltando cos seus leotardos rosa arredor de oito caniches. Eu estaba segura de que a bailarina estaba gorda e non me gustaba. Pero eu era imbécil.

El vía as cousas dunha forma mellor. Encendía os pitillos cos ollos mirando a extraños e sabía en que tipo de frasco gardaban as súas bágoas.

Oía música nas farolas estropeadas e cando se lle queimaban as torradas, tiñan debuxos de Picasso.

El vía as cousas dende outro sitio e nunca puiden descubrir dende onde. Sorrinlle coma se o soubese para poder subir as escaleiras tras el. Porque aínda que eu fose imbécil el vía bailar as palabras e iso volvíame tola.

Levoume ao seu cuarto por un laberinto. Cando chegamos, na súa cama había un horrible desorden de letras e tivemos que darlles patadas para tumbarnos. Comeume e chanteime un i nas costas cando me corría.

El vía as cousas dende outro ángulo e, pola mañá, os meus caniches e eu encendimos un pitillo nas súas pestañas e fúmonos en silencio.

I am thinking it's a sign that the freckles
In our eyes are mirror images and when
We kiss they're perfectly aligned
Such Great Heights -- The Postal Service

1. se.-

Os seus bicos ás veces eran de pedra e mancaban.
Aínda así, había a quen lle parecían de algodón de zucre.
As súas mans ás veces eran tormentas do deserto e raspaban.
Aínda así, podían parecer sabas de seda.

Eu deiteime a ollar as estrelas e ela faloulles.
Eu respirei o aire da noite na praia e ela chamou ao sol.
Cargou as pilas, eu vin como se ía enchendo dun fluído verde fluorescente,
mentres eu ardía sobre a area, colorada e suorosa.

Busquei un parasol baixo un corpo suave,
arrimeime coma se precisase unha manta.
Ás veces, o parasol era unha espiral moi profunda.
Aínda así, había a quen lle parecía unha cama morna.

Esperei a que a brisa calmase a calor da miña pel, do meu interior.
Esperei a que se desfixese a espiral do parasol para darme sombra.
Ás veces, o pensamento era un mar profundo e revolto.
Aínda así, había a quen lle apetecía un baño.

The Atlantic was born today and I'll tell you how...
The clouds above opened up and let it out.

I was standing on the surface of a perforated sphere
When the water filled every hole.
And thousands upon thousands made an ocean,
Making islands where no island should go.
Oh no.

Those people were overjoyed; they took to their boats.
I thought it less like a lake and more like a moat.
The rhythm of my footsteps crossing flatlands to your door have been silenced forever more.
The distance is quite simply much too far for me to row
It seems farther than ever before
Oh no.

I need you so much closer

I need you so much closer
So come on, come on

Transatlanticsm -- Death Cab for Cutie

3...

En cada pinga de choiva hai un pensamento meu

e hoxe houbo tormenta.

Inundei o asfalto de ideas,

coma se a miña pel fluíse baixo as rodas dos coches.

No teatro da miña fronte o sol substituíu aos faros.

Sorríchesme dende o meu recordo,

mentres, sobre a area, eu debuxaba o meu plan de futuro,

mentres, sobre as ondas, o mar dicía que aínda era abril.

En cada ráfaga de vento hai un recordo do mar
e eu gárdoos en caixas,
tralas pálpebras, en pinceis,
coma se as miñas mans bailasen sobre o lenzo.
Na pantalla das miñas pupilas debuxo amigos.
Sorrinme dende o meu recordo,
mentres, no meu vaso, soan gargalladas,
mentres, na cidade, planeo o meu retorno.

eu

Por algún estraño motivo, o blogger non me deixa facer estas composicións... Se premedes na imaxe, verédela a un bo tamaño.

Hai xente que non entende os significados das formas

(tanto ten. non é para eles)

pola presente manifesto a miña liberdade.
liberdade para sentir e expresarme.
declárome ser pensante e expresador,
dona do meu corpo e dos meus pasos,
veñan os camiños que veñan.
son, sinto, penso e fago.
erro e acerto.
amo, odio, vexo, oio, digo, choro e berro.
son.

do you think i'm asking too much?
Asking too much -- Ani Difranco

Un no peito

Tiña furadiños polo corpo e asubiáballe o aire ao pasar por eles.

Ás veces tapábaos con algodón, ás veces con corchos.

Outras, parábase a escoitar ata atopar unha melodía

e acompañábaa abaneando a cabeza.

Cando abaneaba a cabeza pechaba os ollos.

Cando pechaba os ollos ás veces sorría.

Se soase unha voz para acompañar a melodía...

Se soase, sacaría o algodón do furado do peito.

Ése era o que máis picaba.

If I had some influence, [girl]
With the powers that be
I'd have them fire that arrow at you
Like they fired it right at me
Maybe when your heart and soul are burning
You might see...
Be Mine -- David Gray

Bicos

hai bicos de bos días e bicos de boas noites

hai bicos nas meixelas e bicos nos beizos

hai bicos húmidos e bicos mornos

hai bicos con apertas
hai bicos apaixoados

hai bicos de despedida

hai mil sitios de min que poderías bicar

probaches todos os bicos

devólvemos

menos un

tengo razones, para buscarte

tengo necesidad de verte, de oirte, de hablarte

tengo razones, para esperarte

Razones -- Bebe