Ai, meu

Medran paraugas, medran galegos

Hai terras tan confusas

que fan xermolar paraugas no formigón.

Froito das sementes dun trebón,

medran abertos,

fillos da choiva,

onde os débiles caeron

con baleas rendidas.

Hai terras tan extrañas

que fan xermolar carriza no corazón.

Froito das sementes dun trebón,
medran galegos,

fillos da choiva,
onde os mares non arredan

marabuntas fratricidas.
.
.

7 palabras e unha coma

Son os seus bicos,
vestíndome
de festa.

Foto: Sabela González - Vigo, outubro de 2011

Acontezo

Aí, baixo o óso,
podes notar como apodrece.
Terás que enchelo de mazás.

Máis abaixo, no ventre,
queres sentir como agroma.
Terás que enchelo de agarimos.

Acontece
que as cousas ocorren
só cando ocorren,
nin antes,
nin despois.

Ocorre
que as cousas acontecen
só cando ti as aconteces,
nin eu,
nin el.

Ao mesmo tempo, nos miolos,
sempre sentes como bulen.
Terás que baleiralos de verbas.

Foto: Sabela González - Berlín, xuño de 2011

Pedras no camiño

Fronte ao mar
hai un camiño que leva a todas partes
e a miña máquina es ti.

A sístole e diástole tórnase explosión
e o noso rir enxordece o Mississippi
(porque o Mississippi ten máis glamour que o Xunco,
porque de lonxe todos somos caviar).

Fronte ás pedras vellas
disparamos para atrapar imaxes
por medo a que as borre a retina
(e odio que
fronte ás pedras novas
non sexa igual).

Porque as pedras novas han ser vellas
coma nós
e liscarán ceibes da memoria,
varrendo recordos,
facéndonos crer que nunca fumos nenos
e sempre seremos calvos.

Foto: Sabela González - Covas, 2011

Espertar

Foto: Sabela González - Morás, 2011

Espertar
e sentir todos os días domingos
lentos
longos
grandes
inmensos
nosos

Durmir
e soñar realidades
porque vivimos soños
e falámonos bicos

Ti e máis eu sabemos que ninguén durme coma nós


Coitados aqueles que esquecen dicir "bos días"
e nunca espertan en domingos coma os nosos
lentos
longos
grandes

inmensos

Mariñadas

Foto: Sabela - Vigo, 2010

Non creo nos homes que din caer en redes

porque ninguén sae ao arrastre.

Noite tras noite

podería ter guindado a poteira ao baleiro,

pero eu non son de calamar.

Noite tras noite

podería ter enfiado os meus vermes nun anzol,

pero eu non son de troita.

Noite tras noite

saín ao curricán buscar o meu bonito.

Para norte xa estou eu,

e no meu aparello,

ti.

A lóxica na era dixital

Pediume que lle botara unha foto e posou estudándome ben.

Por se acaso.

Logo non me creu cando lle dixen que na miña cámara non se vían as fotos por detrás.

Vense despois, tempo despois, en plásticos máxicos para a eternidade.

P.S.- Se a alguén lle sona esta neniña, que non dubide en preguntarlle se quere a súa foto, estarei encantada de facerlla chegar.




Foto: Sabela - Vigo, 2011

Logaritmo neperiano

Ela aparecéuseme como un problema sen solución, revolucionando toda a lóxica da física, cunha gravidade propia que aínda non sei ben se tiraba de min cara ao seu corpo ou me empurraba cara ao baleiro.

De toda canta beleza hai no mundo ela deu en buscar entre refugallos de laboratorio para me escoller, para deixarme descubrir o seu corpo de xeometría perfecta, un espazo entre X e Y de marabillosas e fluctuantes dimensións, onde os seos deixaban de ser factores numéricos, mesmo para un cateto coma min, onde o meu corpo feito hipotenusa tendía a infinito.

Ela era unha nova dimensión, unha personaxe máxica e fantástica capaz de ver o mundo a través dos ollos dun neno, de coidar coas apertas dunha nai e de loitar coa forza dunha muller. Por iso, comprender a súa mente era para min tan inacadable como resolver a conxetura de Poincaré (ai, Henri, moi só debiches de estar para dar cavilado tanto). O seu resultado era inconstante, a súa formulación voluble coma o máis inestable dos gases. Ela era un ser incrible, de risa constante, apertas de plumón e ideas de película. E eu crin que, se cadra, se daba coa súa estrutura molecular subatómica, non me sentiría tan pequeno ao seu lado.

Explícame que fas, dixo un día, quero entender os números.

Foi ese o momento no que sentín o baleiro ben preto. Que inxustiza! O único que me fai grande, o único que me fai especial ao teu carón son os números, pensei. Como darlle a chave da lóxica a quen non a necesita? Sería peor agravio que dicirlle a un neno que as fadas non existen. Sería matar unicornios. Excuseime, sen resposta, e volvín ao meu laboratorio con intención de buscar unha solución ao problema. Non durmín na casa. Non fun comer ao día seguinte. Só pensei e cavilei buscando o xeito de darlle unha resposta, evitando a toda costa que perdera a súa inocencia de coherente irracionalidade.

A resposta veume nun soño, tal como se a enviase ela, unha resposta tan sinxela como certa, e puiden á fin volver á casa, onde a atopei chorosa no sofá.

Pensei que non habías volver. Por que marchaches así?

Para buscarche unha resposta aos números. A única resposta. Ti es 3, e un chisco máis. Es 3,141593. Es pi, porque fas posible este círculo no que estamos, só nós. Ti es 2, case 3. Es 2,718281. Es o número de Neper. Porque sen ti, non hai solución ao logaritmo que son eu.

Ingredientes para 2 comensais:

A soidade na cociña nunca foi soidade.

Traspasar a soleira cara ao reducido habitáculo imprégname de calma, ralentiza os meus movementos, dotándoos de suavidade. Na miña pequena cociña móvome lixeira coma se bailase. Pico, corto, removo coa delicadeza de quen toca con paixón unha fermosa peza ao piano.

Na cociña só existiamos eu e os meus ingredientes. Con eles, cociñaba felicidade, outorgándolles a personalidade do que me faltaba, creando historias máis ca receitas, cociñando a realidade para que semellase menos crúa.

A vida na cociña semellaba ser completa. A cebola constituía ese cruel amante ao que non se pode deixar. Picándoa, cremos que conseguiremos cambiala, sacarlle o mellor partido e, neste proceso, non conseguimos máis ca bágoas. Merece a pena, no entanto, pois unha vez que pasa a rozar a tixola, cunha fina capa de aceite de oliva de penetrante arrecendo, a cebola adícanos bailes de ledicia, mentres se torna transparente ou, se o lume é dispensado mainiño abondo tempo, dourada e doce. Sen a cebola, poucas historias de fogóns verían a luz. Se cadra, entre as excepcións, están os fillos máis delicados, coma os bebés biscoito, que deben ser feitos con tento. As sensibles claras erguidas e medradas, combínanse moi paseniño coas xemas, o azucre e fariña, pero o coidado na preparación non queda na mestura. Unha vez no forno, non nos podemos alonxar. Coma quen lle le un conto a un neno, o biscoito debe ser observado, mentres nos ofrece unha beleza incomparable xurdindo do seu molde, dourándose e arrecendendo a cociña de avoa. Tamén se lle contan contos á pasta. Tende o cociñeiro pouco douto a botar a pasta á auga fervendo e a abandonala sen escrúpulos. Nada máis incorrecto: a pasta precisa amor, precisa atención e coidados, precisa dun tempo xusto, correcto, tanto coma dun bon aceite de oliva.

A miña cociña dábame alegrías a centos, sorprendíame cos resultados, mesmo se a idea de engadir novos ingredientes fose miña. Nela descubrín a insuperable sensación que se produce coa mistura de sabores e texturas: o follado estralando crocante entre as encías para deixar paso a unha suave carne de polo, de toques salgados, rechea da suavidade de trigueiros e cebola, e acompañada da dozura da mazá feita compota. Volvín á infancia coas castañas asadas, misturadas coa idade adulta en forma de confit de zancos de pato. Visitei á miña nai entre grelos, fabas e lacón. Sorrín con ledicia ante un bacallau ao pil pil, feito sen trampa, cunha longa vixilancia arrolado na súa cazola.

Adoitaba quedar marinando nesta agradable sensación a cotío, impregnádome das sensacións de olores e sabores, mais, agora confésovos, enganábame entre fogóns. Porque, unha vez que as miñas preparacións tocaban o prato e pasaban á mesa, a maxia esfumábase. Ninguén me acompañaba. Tornábaseme insípida a victoria, o máis delicioso bocado, non tendo con quen compartir a miña creación. De certo viñan amigos ás veces, e non negarei a grande alegría que me supuña, pero a situación cotiá arrastrábame, sen eu sabelo, ao suicidio culinario da pasta de sobre e da pizza prefabricada.

E logo entrou el na miña vida. Pouco a pouco, paseniño, como se desconxela o bonito de miña nai na neveira, e tornouse un compañeiro dos meus ingredientes, e meu, na cociña e na mesa. Nun enganoso corpo espigado, o seu estómago agarda impaciente todas as preparacións, goza coma un neno nunha feira de cada receita e agradece cuns deliciosos beizos calquera invención culinaria. El toma vinganza por mín da cebola, devólveme á infancia mesmo sen castañas e cocíñame a realidade para gozarmos dos sabores da vida, dentro e fóra dos pratos. Se non me engano, mesmo me ten preparadas fiambreiras para o futuro, caldo de polo para os invernos, bonito con tomate para as visitas familiares.

El fíxome bailar entre táboas de cortar á calor do butano, fíxome música co crocante son do pan recén feito e cortoume o tempo en xuliana para que gozasemos xuntos, facendo receitas de bicos e demostrando que a soidade nunca lle gañará á compañía na cociña. Porque ademais, a mín nunca se me deu ben o arroz e el... el ponme cremosa coma un risotto.

*Relato enviado ao certame Adiala 2009

Fotos

Foto: Sabela - Vigo, febreiro de 2011

contigo decateime de que eu non era dixital

na era dixital

e só ti podías darme corda

sen ti, velaríanseme os carretes a escuras,

sobreexpoñeríanseme os ollos á noite

pero estas aí,

e as fotos saen máis bonitas ca nunca

mesmo en rúas difíciles

mesmo en días pintados

reveladas en papel mate de apertas

as que nos demos,
as miles que nos quedan por dar.

Carrapuchiña está farta

Carrapuchiña corre que se mata, carreiro adiante, visiblemente enfadada.
Non sabe que é peor: que logo vaian dicir que andaba parándose coller flores ou que o lobo prefira comer á avoa primeiro. Acaso non sería máis lóxico, pregúntase, paparme a min, papar o da cesta e logo ir con calma papar á avoa?
Para colmo de males, a historia non cambia. Todos os días igual. “Que orellas máis grandes tes!”, terá que dicirlle, para logo escoitar “son para oírte mellor”. Si, home, si. Así, medran dun día para outro. Ai, pensa, se Darwin levantara a cabeza…

Inevitablemente, Carrapuchiña parece parva. Pero, ollo, Carrapuchiña non é parva. Tócalle ir ver ao lobo, peludo e grimoso, e facer coma quen que é a avoa, pero ela sabe ben que non o é, sabe que son esixencias do guión.
O caso é, a quen raio lle ocorreu que era mellor que a vella vivira soa no bosque a vivir na aldea con ela e a nai? Carrapuchiña aposta a que a avoa ten unha aventura co leñador, non hai outra explicación para a perrencha de non se mudar, nin para que o home estea perto da casa para oílas berrar, que o descampado non dá para tanto.

Hoxe é o último día, pensa mentres corre canto lle dan as pernas, xa estou farta de estar nun conto sen príncipe, sen amigos e sen xeito.
Á porta da casa da avoa, para coller aire. Previsiblemente, o lobo está deitado, disposto a comezar coa leria. Abre a porta co sorriso de rigor (ai, avoa, tampouco era mal pechar con chave…) e vai a carón da cama.
“Avoíña! Pero que cara de parvo me tes!”
O lobo queda parado, non sabe como reaccionar e murmura entre dentes “pero que dis! As oreeeellas, as oreeeeellas”
“As orellas o carallo. Comiches á vella? Pois que che preste”, di Carrapuchiña, mentres saca da cesta un coitelo grande e afiado. O lobo abre os ollos, grandes coma pratos, pero antes de dar dito nada, Carrapuchiña rebánalle o pescozo.
“Hala. E morra o conto”.

*Ilustración de "A verdadeira historia de Carapuchiña" de Marc Taeger

Udon

No fondo da cunca, un último fideo afogaba no caldo, desafiándoo, marcando a fin da pausa de comer. Observouno atentamente, como agardando que se esfarelase no líquido por si só; estralaría sonoramente e deixaría agromar na súa lene superficie flores de perfecto branco. A flor da cerdeira.
O fideo non agromou. Pendurouno no ar cos paus e, cando o comeu, comeuse a si mesmo.

O tráfico de Tokio apertoulle o nó da gravata e o aire acondicionado da oficina secoulle as bágoas todas, mesmo as que reservara para algún momento de felicidade no futuro.
Aquel cubículo era o seu futuro.
Yoshiro, sentímolo moito, pero imos ter que prescindir dos teus servizos de agora en diante.
Din servizos, pero é traballo. Digo traballo, pero é vida. Cando apartaches do camiño a persoas, soños e motivos polos que loitar, a silla xiratoria do cubículo é o teu fogar. Yoshiro, se ti só es o teu traballo, que es agora?

Pendurou a corda branca, un fideo máis, un último fideo afogando na pesada escuridade do apartamento. Dunha patada, a cadeira caeu en horizontal sobre o chan. Á súa nai dixéronlle que na corda había unha flor branca. Se cadra ese fideo si agromaba coma as cerdeiras.